ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν εχω που να τα πω,οποτε ας τα πω εδω μεσα.Εχεις ηδη αλλαξει.Το βλεπω στα ματια σου,δεν με κοιτας οπως καποτε.Σταματησες τα πολλα γλυκολογα αποτομα και οταν βγαινουμε μονοι η σιωπη μας σπαει κοκαλα.Ξερεις,αυτη η αμηχανη ησυχια που πρεπει κατι να πεις σωνει και καλα(και τελικα λες κατι εκτος τοπου και χρονου).Σε ρωτησα εχθες μεσα σε μια συζητηση «τι φαση ειμαστε εμεις δηλαδη» και συ κουνησες τους ωμους προς τα πανω σα να λες «ελα ντε;»Με σκοτωσες εκεινη τη στιγμη.Σου χαμογελασα δηθεν,αλλα μεσα μου ημουν χιλια κομματια.Δεν ειμαι σιγουρη αν εκανα κατι εγω ή απλα εσυ καταλαβες οτι δεν εχουμε μελλον.Ναι το ξερω εχουμε πολλα εμποδια που μας χωριζουν,το ξεραμε και οι δυο οταν ξεκινησαμε αυτη τη σχεση αλλωστε.Και μαλιστα μου ειχες πει πως θα τα ξεπερασουμε,θα βρουμε τροπο αν το θελουμε.Ξαφνικα ομως γυριζει αναποδα ο αρμονικος κοσμος που επλασα στην φαντασια μου.Σε μια φαντασια που κι εσυ εβαλες το χερακι σου με τα μεγαλα σου λογια.Σε μια εκρηξη ρομαντισμου ειχες πει θα με πας στα αστερια..μονο αστερια δεν ειναι αυτο.Θλιβομαι γιατι δεθηκα μαζι σου και ενιωθα πως αισθανεσαι το ιδιο.Καποτε μου ειπες φοβασαι μην μ'ερωτευτεις .Ισως γι'αυτο αποστασιοποιεισαι,αν το σκεφτω ψυχραιμα.Μα στον ερωτα δεν υπαρχει λογικη..κι αυτη τη στιγμη δεν βγαζει νοημα τιποτα για μενα.Ουτε τα πιο προφανη.Εχω αναγκη να πιστεψω σε κατι,να μου πεις μια κουβεντα για να νιωσω καλυτερα.Να δω πως ολες αυτες οι σκεψεις ειναι παραλογες και αποκυηματα της φαντασιας μου.Δεν αντεχω αυτην την ενδιαμεση καταστασηΑνοιγω την ψυχη μου σε αγνωστους,αν τα πω σε σενα ομως,ισως σε τρομαξω..καλυτερα εδω λοιπον.Δεν ξερεις καν τι ειναι "λαιφο".[αισιοδοξια]