ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειμαι ο ανθρωπος που δεν εχει καπου να μιλησει. Παρολα αυτα ειναι κατι που με ταλανιζει τοσα χρονια και απλα ενιωσα την αναγκη να το πω και εδω κι ας μην το διαβασει κανεις!! Χρονια τωρα παρατηρω οτι το να τα γραφω οπουδηποτε με βοηθα πολυ και με χαροποιει υποσυνειδητα .Λοιπον ..Με τον Τασσο ( πρωτη φορα ισως λεω το ονομα του για να εξιστορησω το ολο θεμα) κοιταζομασταν χρονια.. απο τα χρονια που ημουν το ανωριμο κοριτσακι που δεν ηξερε τι θελει και τι εχει μεχρι και σημερα..που μεγαλωσα ,τον ξεχασα τον ξαναθυμηθηκα και ακομα δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου! Γνωριστηκαμε τοσο χαζα οσο χαζη ημουν τοτε! Προσπαθησα να τον προσεγγισω μεσω facebook και παραδοξως οχι ματαια..αφου ειχα καποιο κερδος και καποια ικανοποιηση ..κρατησε χρονια αυτη η κολωνια του διαδικτυου με συνεχεις οπιστοδρομησεις και απο τις 2 μεριες..γνωριζαμε ο ενας τον αλλον ,μαλωναμε συνεχως.Με απιστευτη ειλικρινια παντα και με ενα εντονο και τρελο μιξ γλυκας και εγωισμου ..Ποτε δεν κατορθωσαμε μεχρι σημερα να βγουμε κανονικα..απο δικες μας μαλακιες που ισως ναι να ξεκινησαν απο μενα.. Οποτε γυρναει στην αθηνα κοιταζομαστε σαν τρελοι! Πλεον γνωριζομαστε πραγματικα καλα * νομιζω* και νιωθω απιστευτη χαζοχαρα που το λεω αυτο * εχω ηδη ενα ηλιθιο χαμογελο σχηματισμενο* Ξερω οτι παρα τισ αναποδιες με θελει και παντα με ηθελε..ομως ειναι η προσωποποιηση του εγωισμου οπως και εγω! Και τελικα ο εγωισμος νικησε..και με μεγαλη διαφορα! Τις προαλλεσ ξεπερασα τον εαυτο μου και αυτον τον κακο μισανθρωπο ετρεξα να τον βρω κατω απο το σπιτι του..Τετοια χαρα που ξεπερασα τον φοβο και τον εγωισμο μου δεν εχω ζησει!Μεγαλο βημα...χαρηκε και ο ιδιος! Απο τις ελαχιστεσ φορες που εχουμε μιλησει για τοσες ωρες απο κοντα! Και ασ ημουν πιττα νομιζω πως κατι βγηκε..Κι ας μου ειπε οτι με θελει αλλα οτι για 100 λογους δεν μπορουμε τωρα να συνυπαρξουμε σε μια σχεση κατι βγηκε..κατι βαθυ και ομορφο ,κατι ειλικρινες οπως παντα! Και με κανε χαρουμενη..Φυσικα δεν ξερω αν ειναι απο εγωισμο ή απο -κατι σαν-ερωτα αλλα δεν μπορω να μην τον καταλογισω στα αποθημενα και δεν μπορω να σκεφτω οτι ποτε δεν θα γινει κατι ουσιαστικο..νιωθω σαν να το αγαπαω..τον βλεπω και γαληνευω ( παραλληλα τσαντιζομαι ) Ειναι σαν να μου θυμιζει ολη την παιδικη μου ηλικια και την γφυρα απο την αθωοτητα του 14χρονου στην απεναντι οχθη της ωριμοτητας και της σοβαροτητας...Αγαπω να τον μισω και πραγματικα δεν θα τον ξεχασω ποτε..Οποτε και να γυρισει ΑΝ γυρισει στη ζωη μου ,θα ειμαι εκει και θα τα παρατησω ολα..και απορω πως το λεω αλλα το εννοω οσο τιποτα! Ξερω οτι δεν θα το δεις ποτε...και ξερω οτι ο,τι εγραψα το ξερεις και χαιρεσαι για αυτο και το εκτιμας!! Κατι επισης παραδοξο...Να εισαι παντα καλα ψηλε