ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που ακούω την πόρτα του ισογείου να ανοιγοκλείνει ελπίζω πως είσαι εσύ. Η ανύπαρκτη ηχομόνωση της πολυκατοικίας με ρίχνει στο τρυπάκι της ψευδαίσθησης αυτής συχνά. Μια ψευδαίσθηση παρόμοια με εκείνη που διατηρούσα για κάμποσα καλοκαίρια μικρή, όταν γυρνούσαμε από τις βόλτες μας με τη μαμά και ανέβαινα γρήγορα τα σκαλιά να φτάσω την πόρτα και να χτυπήσω το κουδούνι ενός άδειου σπιτιού καθώς φανταζόμουν πως θα μας ανοίξει ο μπαμπάς. Ακόμα και τώρα όμως, μεγαλύτερη και ίσως ωριμοτερη συνεχίζω να υποκρίνομαι οικιοθελώς πως κάτι που δεν είναι έτσι όπως το θέλω , είναι έτσι όπως το θέλω. Κάθε φορά που η πόρτα του ισογείου ανοιγοκλείνει υποκρίνομαι πως ζω σε μια άλλη πραγματικότητα, στην οποία εσύ έχεις τα κλειδιά, εσύ είσαι αυτός που ανοίγει και έρχεσαι σε μενα και εγώ σε περιμένω με λαχτάρα. Μέχρι που τα κλειδιά ακούγονται σε άλλη πόρτα και όχι στη δική μου. Μετά βγαίνω από την πλάνη μου.Ήθελα τόσο πολύ να ξεχάσω ότι δεν έχεις πια κλειδιά.