ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω απ' ευθείας στο θέμα: Προ περίπου 6 μηνών, γνώρισα μια κοπέλα.Ήταν λίγο μεγαλύτερή μου (εγώ 37 αυτή 40), κάτι το οποίο όμως δεν με πείραζε καθόλου. Ίσα ίσα, η αρχική εντύπωση που μου είχε δώσει ήταν ότι επρόκειτο για μια κοπέλα με πολύ συγκροτημένη σκέψη. Τα 3 χρόνια διαφορά δεν με ενοχλούσαν...Ούτε που φαινόντουσαν...Μετά τον πρώτο καιρό και ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά, το πράγμα άρχισε να αλλάζει... Άρχισε αργά αλλά σταθερά, κλιμακώνοντας μάλιστα την ρητορική της, να θέλει επισημοποίηση, συμβίωση, άρχισε να θέτει χρονοδιαγράμματα για την απόκτηση παιδιού -μιας και η ίδια άρχισε να μου λέει ότι είναι ήδη 40 και δεν έχει τα απεριόριστα χρονικά περιθώρια-, με σύστησε στους γονείς της, στον αδελφό της, σε όλο τον κοινωνικό της κύκλο, δεν υπήρχε γνωστός/η της που να μην με είχε συστήσει, άφησε να διαρρεύσει η σχέση που είχαμε στην δουλειά της και γενικότερα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τρέξει τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, με δικαιολογία την ηλικία της... Ταυτόχρονα με όλα αυτά, πολλές φορές ήταν απέναντί μου επιθετική, δηλαδή συμπεριφερόταν εγωιστικά, μου αντιγύριζε τα πάντα, για όλα έφταιγα εγώ (ενώ δεν της είχα κάνει τίποτα) και γενικότερα ήταν συνεχώς σε μια θέση ''επιθετικής άμυνας'', για ό,τι και αν συνέβαινε... Όπως ήταν φυσικό, όλη αυτή η συμπεριφορά με πίεζε αφάνταστα...Την αγαπούσα όμως και δεν ήθελα να της χαλάω τα χατίρια, κάνοντας υπομονή για να μην χαλάσω την σχέση που είχαμε... Από την άλλη, δεν καταλάβαινα γιατί όλη αυτή η συμπεριφορά και η βιασύνη...Μέχρι που, μέσω κοινού γνωστού, έμαθα ότι πριν από εμένα τα είχε με κάποιον για 7, ναι 7 (!!!) ολόκληρα χρόνια, ο οποίος τελικά την παράτησε εντελώς ξαφνικά χωρίς ούτε καν να δώσει μια εξήγηση, προφανώς όταν κατάλαβε ότι τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί, μιας και δεν είχε την παραμικρή, όπως αποδείχθηκε, πρόθεση για το κάτι παραπάνω. Και η άλλη, έχοντας πλέον υποστεί ολέθριο πλήγμα στην αυτοεκτίμησή της (κάτι που πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις) και να καλύψει τις τεράστιες ανασφάλειές της, θέλησε μέσω εμού να πάρει την εκδίκησή της, λες και έφταιγα εγώ που ο άλλος αποδείχθηκε λαμόγιο και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντάς την στα κρύα του λουτρού...Αποτέλεσμα; Η σχέση διαλύθηκε πάνω στο 4μηνο (και πολύ κράτησε και αυτό χάρη στην τεράστια υπομονή που επεδείκνυα καθ΄ όλη την διάρκεια της σχέσης...).Το λάθος μου ήταν το ότι, ενώ έβλεπα από την αρχή τα σημάδια, δεν ήθελα να παραδεχθώ ότι το πράγμα δεν πήγαινε καλά, δίνοντας το 110% του εαυτού μου, χωρίς εκείνη να δίνει το παραμικρό...Ίσως επειδή είχε δώσει τα πάντα στην προηγούμενη σχέση της και δεν της είχε μείνει πλέον τίποτα άλλο για να δώσει...Τί να πω...Γι' αυτό όταν κάποιος αντιλαμβάνεται τέτοιες περιπτώσεις (γυναίκες που έχουν βγει μέσα από πολυετείς αποτυχημένες σχέσεις οι οποίες σχέσεις δεν κατέληξαν πουθενά, μιας και ο άλλος την έκανε γυριστή), να φεύγετε μακριά και τρέχοντας μάλιστα...Διότι, θα την πάθετε, όπως την έπαθα εγώ και πλήρωσα με τον χειρότερο τρόπο τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ της άλλης, χωρίς να φταίω...Και τα σημάδια φαίνονται...Αρκεί να θέλεις να τα δεις και να μην κάνεις πως δεν τα βλέπεις, όπως έκανα εγώ...