ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από κάποιους μήνες γνώρισα ίσως και τον καλύτερο άνθρωπο που είχα την τύχη να γνωρίσω. Με τον τρόπο του μου έδειξε το ενδιαφέρον του και το ότι του άρεσα αλλά εγώ νόμιζα ότι απλά ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου (ποσο χαζη, ενω ολοι οι κοινοι μας φιλοι μου ελεγαν οτι του αρεσω κι εγω δεν το πιστευα). Του είχα εκφράσει το ενδιαφέρον μου για ένα συγκεκριμένο είδος δουλειάς στο οποιο μου είπε οτι τύχαινε να δουλεύει και τότε μου είπε ότι βασικά υπάρχει διαθέσιμη θέση. Έκανε τα πάντα για να μπορέσω να πάρω τη δουλεια και όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζι ήταν πολύ χαρούμενος. Μέχρι πριν λίγο καιρό μιλούσαμε πολύ συχνά με μηνύματα όταν ειμασταν εκτός δουλειάς αλλά αυτό άλλαξε. Ένιωσα ότι απομακρυνοταν αλλά το ίδιο διάστημα εγώ συνηδειτοποιησα ότι μου αρέσει πολύ. Στην δουλειά περνούσαμε πολύ ωραία και ταιριαξαμε σαν άνθρωποι αλλά η αλήθεια είναι ότι τον αντιμετώπιζα σαν φίλο μου μέχρι να καταλάβω ότι έχω πολύ δυνατά συναισθήματα γι αυτόν τον άνθρωπο. Πριν 3 εβδομάδες μου ανακοίνωσε ότι βρήκε άλλη δουλειά. Έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που δουλέψαμε μαζί. Νιώθω ότι τον έχασα για πάντα. Είχα πολλά χρόνια να αισθανθώ έτσι για κάποιον. Αξίζει να προσπαθήσω να τον προσεγγίσω ή απλά να τον ξεχάσω και συνεχίσω τη ζωή μου?