ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με κοιτούσες επίμονα. Μου άρεσες. Όμως δεν ήθελα να δείξω ανταπόκριση σε εκείνα τα βλέμματα. Ξέρεις, είναι δύσκολη εκείνη η περίοδος που προσπαθείς να τα βρεις με τον εαυτό σου, που δε θες πάλι να μπλέξεις και να πληγωθείς, που κλειδώνεις το συναίσθημα, που δε γουστάρεις πάλι τα ίδια ρε παιδί μου, θες απλά να ηρεμήσεις. Το πάλεψα μέσα μου. Αλήθεια το πάλεψα. Λες καλοκαίρι είναι αφέσου..Κι εκείνες οι ρημάδες οι πεταλούδες στο στομάχι άρχισαν να χορεύουν. Διαολεμένος χορός. Στο τέλος δεν μπορούσα να αντισταθώ. Χάθηκα στο βλέμμα σου. Μιλήσαμε. Κυρίως εσύ. Μου εξέφρασες πράγματα τόσο όμορφα. Δε σε πίστευα. Σου το είπα και γελούσαμε. Σου ζήτησα να μη λες μεγάλα λόγια. Επέμενες. Σου είπα πως αυτά δε τα πιστεύω. Ας ζήσουμε το τώρα χωρίς λόγια και υποσχέσεις. Δεν με άκουσες. Συνέχισες να μιλάς. Να μιλάς και να με κοιτάς στα μάτια. Ξέρεις κάποια στιγμή τα λόγια πείθουν. Έχω ευαίσθητο εγκέφαλο. Με έπεισες λοιπόν. Αφέθηκα, εκφράστηκα, ένιωσα. Όχι δεν έκανα όνειρα, απλά πίστεψα ότι ήσουν ειλικρινής. Ότι αυτή η ιστορία μπορεί να έχει καλύτερο τέλος από κάποιες άλλες. Κι εκείνες οι πεταλούδες με έκαναν να μην έχω κανέναν ενδοιασμό. Καμία προστασία. Και στη πρώτη δυσκολία τα λόγια χάθηκαν. Η επαφή χάθηκε. Εσύ χάθηκες. Σε έψαξα. Κατάλαβα ότι δε θέλεις άλλο...Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Κι απλά παράτησα κι εγώ τη προσπάθεια. Δε ήθελα να σε πιέσω. Δε θα μου άρεσε. Δεν ήθελα πάλι τα ίδια, αυτά τα ίδια που φοβόμουν απ την αρχή. Απλά αν κάποια απ τα λόγια σου ήταν όντως αληθινά θα έκανες κάτι παραπάνω. Θα σε περιμένω όσο έχω κουράγιο...Εξάλλου πάντα έτσι κάνω...Στο είχα πει, ξεχνάω δύσκολα!