ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το 2013 ήταν μια όχι και τόσο καλή χρονιά για μένα. Όχι δεν έχασα κανέναν αγαπημένο μου δόξα το Θεό. Έχασα όμως τον εαυτό μου πολλές και συνεχόμενες φορές. Ένιωσα ξένη με τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό πιστεύω ότι είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Γιατί αν δεν νιώθεις καλά με τον ίδιο σου τον εαυτό πως να νιώσεις καλά με τους ανθρώπους που είναι γύρω σου; Οι νύχτες που σπάραξα στο κλάμα ήταν περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά. Ήταν τόσες πολλές που το κλάμα το φετινό δεν συγκρίνεται με το κλάμα που έριξα ως νιάνιαρο (γενικά ήμουν ήσυχο παιδάκι). Αυτό με ανησυχεί όμως. Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν παιδί 16 χρονών να κλαίει τόσο πολύ; Να το προβληματίζουν τα πάντα γύρω του σε τόσο μεγάλο βαθμό; Να προσπαθεί να ανταποκριθεί στις συχνά υψηλές προσδοκίες των δικών του ανθρώπων και στη διαδικασία να χάνει τον εαυτό του; Ή ακόμα να μην καταφέρνει να βγάλει εις πέρας όλες τις υποχρεώσεις του; Τώρα θα πει κανείς ότι οι υποχρεώσεις του αφορούν μόνο το σχολείο. Εκεί, όμως, θα βρει αντιμέτωπη εμένα και όλους τους συνομήλικούς μου. Γιατί εμείς αντί να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε βγαίνοντας έξω με τις παρέες μας, γνωρίζοντας καινούρια πρόσωπα, μαθαίνοντας να κυκλοφορούμε στη σημερινή τρομακτική κοινωνία, αναζητώντας το μεγάλο έρωτα και κυνηγώντας τα όνειρα μας αντ' αυτού δεν έχουμε ούτε τον πολύτιμο χρόνο που χρειάζεται να περνάμε μαζί με τις οικογένειές μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, δεν ξέρουμε πλέον τι σημαίνει η λέξη επικοινωνία και τα οφέλη που προσκομίζουμε από αυτήν, δυσκολευόμαστε να διατηρήσουμε ζωντανές τις σχέσεις μας με τις παρέες μας, δεν ξέρουμε τι γίνεται στη γύρω κοινωνία. Με λίγα λόγια είμαστε χαμένοι μέσα στο δικό μας εαυτό τον οποίο έχουμε καταντήσει να τον υποβιβάζουμε και να μην τον γνωρίζουμε θεωρώντας τον έναν ξένο στο σώμα του οποίου έτυχε να ανήκει η ψυχή μας. Και όλα αυτά, γιατί; Γιατί υπάρχουν; Για μια εξασφάλιση (που μόνο εξασφάλιση δεν θα τη χαρακτήριζα). Για μια εξασφάλιση του αύριο και του μέλλοντός μας, η οποία κερδίζεται μέσα από την πολύωρη (αιώνια) μάθηση που συμβαίνει μέσα στο σχολείο αλλά και έξω (σπίτι) και παραέξω (φροντιστήριο) και παραπαραέξω (ιδιαίτερα για το φροντιστήριο, το έχω ακούσει και αυτό) από αυτό. Και έπειτα ακολουθεί η φοίτηση στη σχολή (4-8 χρόνια), η εύρεση εργασίας (5-10 χρόνια, αν σταθείς τυχερός) και η εργασία. Ε λοιπόν, μια ερώτηση έμεινε να κάνω... Η ζωή που ξεκινάει;