ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε σχέση, με ένα αγόρι που αγαπάω θέλω και θαυμάζω πολύ και τα εχω κάνει κοινώς χάλια. Λίγο η απειρία μου, λίγο κάποιες ανασφάλειες, λίγο η κακή επιρροή από αλλά κοντινα μου πρόσωπα και τα εκανα σαλατά. Πριν 3-4 μήνες αρχισα να γκρινιάζω δίχως αυριο, να παρεξηγουμαι συνέχεια να μην είμαι χαρούμενη και να υπεραναλύω τα πάντα. Είχα αντικειμενικα τα δίκια μου, αλλά επρεπε να βρω το δίκιο μου με καλύτερο τρόπο όχι έτσι. Τελοσπάντων το αγόρι μου, προσπαθησε να με ικανοποιησει ,εριξε ευθύνες πάνω του και πλεον κουράστηκε και απομακρυνθηκε. Νιώθω σαν να ήπια πολύ, ή σαν να με κατελαβε κάτι, να τα εκανα όλα θάλασσα και ξαφνικα να ξυπνησα και να βλέπω τα ερείπια. Οσο σκεφτομαι την συμπεριφορα μου θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιει. Δεν ειμαι σκετη γκρινια ,η γκρινια ήταν ένα προσωπείο ένα τοίχος, είμαι πολλά παραπάνω και δεν θέλω να καταστραφει η σχέση μου για αυτο. Εχουμε μιλήσει με το αγορι μου για αυτο και ενω καταλάβα το λάθος μου, νιωθω τοση ντροπη και αγχος που δεν ξέρω πως να φερθω. Υποτιθεται ότι όταν νοιαζεσαι κάποιον του δειχνεις σεβασμο και εκτιμηση δεν τον κανεις να νιωθει σαν εγκληματίας με συνεχη παραπονα. Με αυτο το αγόρι είτε με καποιο άλλο αποποιουμαι την γκρινια εντελως. Υπαρχουν πιο δημιουργικοι τροποι για να εκφραστεις και για να παρεις αυτο που θες. Το μονο που με δικαιολογει είναι ότι δεν ειχα καποια προηγουμενη εμπειρια.