ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το Δεκέμβριο ξεκίνησα να δουλευω σε ενα καταστημα (μαυρη η ωρα ) .Πόσες φορες σας εχει τύχει να δείτε καποιον και να πειτε αυτος ειναι ;έμενα 2.Το πρόβλημα ειναι πως το παιδι (4 χρονια μικροτερος μου)ήταν γιος του αφεντικού(οταν το εμαθα ηταν αργα).Όσο περνουσαν οι μερες ενιωθα οτι κ μονο που τον εβλεπα ειχε νοημα η μερα μου,όπως οταν ημασταν παιδια και ερωτευομασταν στο σχολειο το συμμαθητη μας. Απο την πλευρα μου ενιωθα αρκετα αβολα γιατι ενω ηθελα να ειμαι κοντα του ,να τον προσεγγισω φοβομουν πως θα παρεξηγηθω οποτε εφτασα στο αλλο ακρο να μιλαω με τους υπολοιπους εκτος απο αυτον που θελω.Τραγικο τουλαχιστον. 3μηνες εμεινα δεν υπηρξε καμια εξελιξη ενω τον ειχα πετυχει πολλες φορες να με κοιταει, ηταν κλειστος χαρακτηρας λιγομιλητος σε σημειο αντικοινωνικότητας θα έλεγα ή και ευνουχισμου απο τον πατερα του αφου απ οσα ακουγα ηταν απογοητευμενος απο αυτον για τη πορεια της ζωης του( απο ενα παιδι 23 χρονων,που αναθεμα κι αν ξερει τι θελει απο τη ζωη του) .Οι συνθήκες ήταν αθλιες οποτε εγω εφυγα ,εχω μια ευκαιρια μονο οταν παω να παρω κατι χαρτια αλλα έχει νοημα μια προσέγγιση ;Ποσο ευδιακριτα ειναι τα ορια αναμεσα στην αδιαφορια και τη ντροπη; Τόσες φορες βρισκόμασταν στον ιδιο χωρο και δεν εκανε καμια κινηση .Ο εγωισμος μου και οι φιλες μου για να με παρηγορησουν εφερναν τη δικαιολογια πως ειναι γιος του αφεντικου κ δε θελει να δωσει δικαιωματα απο την αλλη δεν ειναι διαχυτικος και με κανεναν.Η λογική βεβαια λεει πως οποιος θελει βρισκει τροπο . Προφανως δε γουσταρε.