ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και εκει που τα εχεις φιλοσοφησει ολα, βρισκεσαι στα 27 σου και παιρνεις αποφαση οτι εισαι ευτυχισμενη, το γραφεις και σε ενα μπλοκακι να εχεις να το καμαρωνεις. Καινουρια εγω, που λεει και η Καιτουλα.Δουλεια καλα, φιλοι καλα, γυμναστηριο καλα, σχεση.. Δεν εχω. Αλλα μπορει και να εχω. Δε θελω να το παραδεχτω. Να μωρε γιατι ημασταν μαζι 6 χρονια, χωρισαμε για 2 και τωρα ξανασυναντηθηκαν οι δρομοι μας. Περναμε καλα, βασικα τελεια. Ερωτας μεχρι τη μυτη, να κοντευει να μας πνιξει.. Εγω η παραλογη που κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου και δε θελω να παραδεχτω οτι ειμαστε ζευγαρι –τι να φοβαμαι αραγε;- και εκεινος ανετος, ευθυς, διεκδικητικος, ρομαντικος,δοτικος.. Μεχρι να γλιστρησει η ταμπελα «σχεση» απο τα χερια σου, που τοσο προσεκτικα κρυβεις μην τη δει κανεις και να πεσει πανω στο ποδι, εκει στο μικρο δαχτυλακι. Ξερεις ποσο ποναει; Εγω θα σου πω. Μερα με τη μερα, και ενω ολα πανε καλα, με τις πιο ηλιθιες αφορμες βγαινει η πραγματικοτητα στην επιφανεια και δεν ξερεις τι να πρωτομαζεψεις και ποιο χαλι να σηκωσεις για να τη χωσεις απο κατω. Φυσικα, οχι για να μην τα δει η πεθερα, αλλα εσυ η ιδια. Πλεον ειστε ζευγαρι.Πανε τα δυσκολα, πανε οι φοβοι μηπως βρεις αλλον, πανε οι γλυκες. Αρχισουν οι φωνες, η αθανατη οικειοτητα που σε κυνηγαει οταν ξερεις τον αλλο τοσα χρονια, το δεδομενο. Αυτο το δεδομενο... Προσπαθεις να τα κανεις ολα σωστα, αλλα ισορροπεις πανω σε σχοινι και εχεις παρει και μερικα κιλακια απο τα Χριστουγεννα. Υποχωρεις, σε πνιγει. Μιλας εισαι η παραλογη. Και ακρη δε βγαζεις παρ’ ολο που κανεις πολιτισμενες συζητησεις. Και θυμωνεις και απογοητευεσαι. Ξεσπας, κλαις και θελεις επιτελους μια σαϊτα να πεσει απο τον ουρανο και μολις τη ανοιξεις να γραφει μεσα οδηγιες χρησεως για μια ποιοτικη σχεση. Και να πεις οτι ζητας πολλα.. Η ταμπελα δεθηκε παλι στο ποδι σαν την πετρα και σε τραβαει στο βυθο της θαλασσας. Και το οξυγονο σου τελειωνει...