ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρό με θυμάμαι πάντα να είμαι ντροπαλή και επιφυλακτική. Στο νηπιαγωγείο καθόμουν στα σκαλάκια μόνη μου παρατηρώντας τους υπόλοιπους συμμαθητές μου να παίζουν στα χώματα και στις κούνιες, εγώ ποτέ δεν έπαιζα, ντρεπόμουν τους πάντες. Στο δημοτικό ήμουν πάλι ντροπαλή, αλλά έβλεπα κι άλλα παιδάκια να κάθονται μόνα τους και πήγαινα και τους έκανα φίλους. Στο γυμνάσιο προσπαθούσα να κάνω παρεες, και ανάλογα με ποιους έκανα άλλαζε και ο χαρακτήρας μου. Στο λύκειο επέστρεψα πάλι στην επιφυλακτικότητα μου με λίγους φίλους αλλά με έφαγαν τα αλκοολια και τα τσιγάριλικια. Στη φοιτητική μου ζωή μπερδεύτηκα, βρήκα τους καλούς μου φιλους, έχασα τους μερικούς και ξανά επέστρεψα στο ταπεινό και ντροπαλό κοριτσάκι, που δεν μιλάει σε ανθρώπο, παρατηρώντας τους περαστικούς γύρω μου και χωρίς να δείνει και πολύ σημασία πουθενά. Μου αρέσει που είμαι έτσι. Τόσο επιφυλακτική και ταυτόχρονα ντροπαλή. Είμαι εγώ , έτσι ήμουν από παιδί. Ξέρω ότι εσένα σε εκνευρίζει που δε μιλάω ποτέ μπροστά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, που μερικές φορές όταν αράζουμε παρέα πάλι το στομα μου δεν το βλέπεις να μιλάει,μονάχα το βλέπεις να δαγκώνω τα χείλη μου επειδή κάτι θα με ενόχλησε ή θα πονοκεφάλιασα απ' το πολύ βουητό του κόσμου γύρω μου. Αλλά εσύ που είσαι και ποιο ομιλητικος εμένα με βρίσκεις παράλογη. Παρ όλα αυτά, είσαι ότι καλύτερο είχα ποτέ μου κι ας ξέρω ότι εμείς οι δύο κάποτε θα χωρίσουμε. Απλά αυτό το κάποτε δεν ξέρω πότε θα είναι, μπορεί να είναι και σε μια εβδομάδα μπορεί σε 3 χρόνια, μπορεί και σε 50. Με ενοχλεί που δεν νιώθω καλά με το σώμα μου και στο βγάζω και εσένα αυτό. Τέλος πάντων, καληνύχτα μπόμπιρακο.