ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάπου σε ένα πολύχρωμο μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης, κάθεται μια κοπέλα.Είναι κλειδωμένη σε ένα σπίτι, σε μια βεράντα και το μόνο που κάνει είναι να κάθεται. Αλλά αν ρωτήσεις την ίδια θα σου πει πως ταξιδεύει. Θα σου πει πως όταν ακουμπάει το κεφάλι της στο κρύο μαύρο κάγκελο, κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας τον ήλιο να την χαϊδεύει, βρίσκεται ξαπλωμένη στην πιο απαλή χρυσή αμμουδιά με τα πιο δροσερά καταγάλανα αλμυρά νερά να της γαργαλάνε τα πόδια. Θα σου πει πως έχοντας τα μάτια της κλειστά βλέπει τον ήλιο και τους όμορφους γλάρους να πετάνε εδώ και εκεί, βλέπει μέχρι εκεί που τελειώνει και ξαναρχίζει ο κόσμος.Βλέπει τον ήλιο να φεύγει και να έρχεται κάθε πρωί.Θα σου πει πως δεν ακούει τα αμάξια , το βουητό της πόλης και της καθημερινότητας, όχι εκείνη ακούει τον ήχο των κυμάτων να χορεύουν, τα τζιτζίκια και τις μέλισσες να τραγουδούν.Θα σε ρωτήσει αν εσύ μυρίζεις το καλοκαίρι. Αν ανατριχιάζεις κάθε φορά που ο αέρας και οι ακτίνες του ήλιου γίνονται ένα, φιλώντας σου τα βλέφαρα και το πρόσωπο τόσο απαλά όπως θα φιλούσε μια μάνα τρυφερά το παιδί της για καληνύχτα.Μπορείς να νιώσεις αυτό που νιώθει; Μπορείς να δεις πέρα από τις πολυκατοικίες, πέρα από τους τοίχους; Μπορείς να νιώσεις την ηρεμία πίσω από την αναστάτωση; Μπορείς να νιώσεις την ελευθερία κλειδωμένος; Κλείσε τα μάτια και νιώσε. Κλείσε τα μάτια και δες.