ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθε στον κόσμο ο γιος μου.Για όσους ανησυχούν, θα σας καθησυχάσω.Του έχω ήδη πει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα.-Οι άνθρωποι, είναι ακόμα μπερδεμένοι, θυμωμένοι, φοβισμένοι, θλιμμένοι με μηδενική αυτογνωσία.του είπα, είδα το απογοητευμένο βλέμμα του Ιησού και ακάθεκτος συνέχισα-δεν θα αντέξουν την παρουσία σου, θα σε περιγελάσουν, θα σε βρίσουν, θα σου θυμώσουν, θα προσπαθήσουν να περάσουν όλους τους φόβους τους σε σένα- Μα εγώ.. θα πάρω όλους τους φόβους μαζί μου, θα κουβαλήσω τις αμαρτίες τους, την οργή τους. Αυτή δεν είναι η αποστολή μου; Να τους απαλύνω από τον πόνο που κουβαλάνε από την γέννηση τους; - Παιδί μου... το ζητούμενο δεν είναι να μην πονάνε οι άνθρωποι. Ο πόνος έχει την σημασία του, χρειάζεται, πως αλλιώς θα γευτούν την ελπίδα και θα επιδιώξουν την γαλήνη;Η αποστολή σου είναι η εξής:Πράγματι, θα απαλύνεις τον πόνο τους, θα ελευθερώσεις την οργή τους, θα κουβαλήσεις τις αμαρτίες τους και θα ξορκίσεις τους φόβους τους.Έτσι.. θα βρεθούν κενοί, θα παραλύσουν από το τίποτα, από την ανικανότητα της απαίδευτης χαράς να βγει στην επιφάνεια γιατί δεν ζυμώθηκε, δεν την επεξεργάστηκαν, δεν την μεταμόρφωσαν σε ευτυχία. Και θα καταλάβουν. Θα καταλάβουν πως εγώ, τους έδωσα το πλαίσιο, ένα σώμα, γεμάτο επιθυμίες για τις οποίες τους έδωσα συναισθήματα -πως αλλιώς θα καταλάβαιναν τις επιθυμίες τους- και λογική για να προστατεύει το σώμα από την υπερβολή τους. Η λογική, μοιράζει συναισθήματα ανάλογα με τις επιθυμίες του σώματος. Επιστρατεύει τον φόβο για να προστατεύσει το σώμα από υπερβολική χαρά της οποίας δεν θα άντεχε η καρδιά να ακολουθήσει τους χτύπους και θα έσπαγε.Τον θυμό για να το προστατεύσει από το φούσκωμα των συναισθημάτων εκείνων που τους ανεβάζουν την πίεση σε σημείο που αν δεν θύμωναν θα έσκαγαν. Την θλίψη την χρησιμοποιούν για να μην μένουν μόνοι. Η θλίψη γίνεται ιδέα, συναίσθημα που τους μεθά, την χρειάζονται όταν δεν μπορούν να βρουν παρέα σε άλλα συναισθήματα σε συνεργασία με άλλον άνθρωπο. Την χρειάζονται γιατί καμιά φορά χωρίς αυτήν, θα ήταν απόλυτα μόνοι και θα σταματούσε η καρδιά τους.Θα σταματούσαν αυτόματα να υπάρχουν. Θα καταλάβουν λοιπόν, ότι εγώ είμαι αλάνθαστος, κρατάω τις ισορροπίες που χρειάζεται για να μένουν στην ζωή.Εκείνοι δεν είναι και σπαταλάν αυτό που τους δίνω σε άκυρες προσπάθειες εξοστρακισμού των άβολων συναισθημάτων.Εκείνοι, ακόμα δεν μπορούν να δεχθούν πως είναι απλά άνθρωποι, με όλα εκείνα τα συναισθήματα και όλες εκείνες τις αδυναμίες που ακολουθούν.Ακόμα δεν μπορούν να δεχθούν πως δεν θα έπρεπε να ξέρουν τι να κάνουν -αφού είναι απλά άνθρωποι-, δεν έχουν κάποια Ιερή Ευθύνη, αλλά μπορούν να ακούσουν τις επιθυμίες τους και να τις πλάσουν, να τις κάνουν μια φυσική συνέχεια στην ιστορία αυτού του συστήματος, να δουν σαν Ιερή Ευθύνη της επιδίωξη της δικής τους γαλήνης.Ακόμα ντρέπονται, επειδή είναι άνθρωποι. Ακόμα φοβούνται, επειδή δεν μπορούν να με δουν. Ακόμα νομίζουν πως υπάρχει κάτι άλλο που χωρίς φόβο, θυμό, θλίψη και ενοχή, θα γεμίσει το κενό τους. Θα καταλάβουν πως κάθε φορά που αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν θλίψη, φόβο ή ακόμα και ευτυχία, το σώμα τους θα πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτήν την στέρηση και θα τους την ξαναφέρει με μεγαλύτερη ένταση. Γιατί είτε το δεχθούν είτε όχι θα παραμείνουν άνθρωποι.Και τελικά θα καταλάβουν πως η ουτοπία του απόλυτου συναισθήματος είναι μια πλάνη, είναι φαντασία, ένα τέχνασμα του σώματος για να δημιουργήσει πρότυπα που για χρόνια οι απόγονοι τους ίσως ακολουθούν. Η σημερινή τους ουτοπία είναι η πραγματικότητα του μέλλοντος και οι καημένοι δεν το ξέρουν και την περιφρονούν ή επενδύουν πάνω της εδώ και τώρα. Δεν ονειρεύονται, δεν δημιουργούν ζωή, μόνο καταναλώνουν για να γεμίσουν το κενό μπας και επιβιώσουν. Ξεκίνα παιδί μου γρήγορα και Εγώ θα είμαι μαζί σου!