ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
23.1.2018 | 11:51

Τεκνοποίηση και κληρονομικές ασθένειες.

Ποια είναι η γνώμη σας για ζευγάρια που τεκνοποιούν ή προσπαθούν να τεκνοποιήσουν ενώ υπάρχουν στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον συγγενείς α' βαθμού με κληρονομικές ασθένειες; Ή που υπάρχουν άνθρωποι με άκρως προβληματική αντικοινωνική συμπεριφορά;Βλέπω γύρω δυο παραδείγματα. Το πρώτο αφορά ζευγάρι που ο αδερφός της γυναίκας πάσχει από σύνδρομο down. Φτάσανε στην εξωσωματική για να γίνουν γονείς, και αποκτήσανε ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε και αυτό με το σύνδρομο. Τώρα προσπαθούνε να κάνουν δεύτερο παιδί.Το δεύτερο ζευγάρι έχει αποκτήσει δυο παιδάκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι τα οποία κληρονόμησαν από ότι φαίνεται από την μεριά του μπαμπά. Η μητέρα του άντρα ήταν πάντα μια γυναίκα με απρόβλεπτη συμπεριφορά, πολύ επιθετική και εντελώς ανίκανη να φερθεί με έναν φυσιολογικό τρόπο. Ακόμη σήμερα βγαίνει στον δρόμο και βρίζει τους περαστικούς, και όλοι αποφεύγουν την ίδια αλλά και τον γιο της ο οποίος διατηρεί στενή επαφή με την μητέρα του. Δεν ξέρω από τι πάσχει αυτή η γυναίκα, αλλά την ίδια περίπου συμπεριφορά έχουν και τα εγγόνια της. Είναι δέκα και δώδεκα και έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στο σχολείο λόγω της πολύ επιθετικής συμπεριφοράς τους απέναντι στα άλλα παιδιά. Την τελευταία φορά είχαν κλειδώσει ένα παιδάκι στις τουαλέτες του σχολείου και του πετούσαν από πάνω ολόκληρους κουβάδες με νερό. Μια άλλη φορά βάλανε στην τσάντα ενός κοριτσιού σκοτωμένα ποντίκια. Πως θα ζήσουν αυτά τα παιδιά αργότερα χωρίς να έχουν επισκεφτεί την βασική εκπαίδευση; Πως θα ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο με την συμπεριφορά που έχουν; Φταίνε οι γονείς των άλλων παιδιών που ζήτησαν την απομάκρυνσή τους από το σχολείο; Φταίνε αποκλειστικά οι γονείς που τεκνοποίησαν παρά το βεβαρημένο οικογενειακό περιβάλλον; Για την τελευταία περίπτωση από όσο γνωρίζουμε ο οικογενειακός γιατρός συνέστησε επίσκεψη σε ψυχίατρο ειδικευμένο σε παιδιά, αλλά οι άνθρωποι ζούνε πολύ μακριά από την Αθήνα και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πηγαινοέρχονται στην πρωτεύουσα. Εκείνο που πρότεινε ένας συγγενής είναι να συγκεντρωθούνε χρήματα για μια πρώτη επαφή με κατάλληλο γιατρό, αλλά οι γονείς αρνήθηκαν επειδή θα ακολουθήσουν συνεδρίες και το οικονομικό πρόβλημα θα εμφανιστεί σύντομα πάλι.Εσείς σαν τρίτος άνθρωπος, τι θα κάνατε για να βοηθήσετε; Και πάλι η αρχική ερώτηση. Τι πιστεύετε γενικότερα για την τεκνοποίηση και τις κληρονομικές ασθένειες;
12
 
 
 
 
σχόλια
στην πρωτη περιπτωση μου φαινεται περιεργο πως δεν καναν αμνιοπαρακεντηση να τσεκαρουν για down. Στη δευτερη περιπτωση, οπως τα λες τουλαχιστον, το προβλημα ειχε η μια γιαγια. Δεν ειναι κ λογος για να μην αναπαραχθεις αν εσυ κ η συζυγος ειστε οκ... Εκτος αν δεν ειναι ετσι....
Eιναι δυσκολο να πεις με σιγουρια τι θα κανες στην εκαστοτε περιπτωση.Για την δευτερη, παντως,η πρωτη μου σκεψη οταν το διαβασα ήταν οτι τα παιδια πρεπει οπωσδηποτε να βοηθηθουν ειναι-ξειναι το οικονομικο στην μεση. Αν ημουν η μητερα τους, θα προτιμουσα να στερηθω εγω καποια πραγματα για να δω τι μπορει να γινει με τα παιδια μου. Και μενα σε περιπτωση αυτισμου παει το μυαλο μου. Αν το αφησουν εστι οι γονεις τους, τα παιδια κατα πασα πιθανοτητα θα χειροτερεψουν.
Όσον αφορά το 1ο θέμα: έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε.Έλεγα κι εγώ λοιπόν κάποτε ότι αν μάθαινα οτι έχω μωρό με down θα έκανα έκτρωση την ίδια στιγμή. Όταν ήμουν έγκυος στο 1ο μου παιδί, η PAPP-A βγήκε χάλια και έπρεπε να κάνω αμνιοπαρακέντηση. Όταν βγήκα από το δωμάτιο της αμνιοπαρακέντησης (10 ημέρες πριν πάρω τα αποτελέσματα), είχα ήδη αποφασίσει οτι θα το κρατούσα με κάθε κόστος γιατί το αγαπούσα. Τελικά το παιδί δεν είχε πρόβλημα. Έκτοτε το βούλωσα και δεν κρίνω κανέναν για τέτοιου είδους αποφάσεις. 2ο: τα παιδιά μάλλον έχουν κάποιο είδος αυτισμού που δεν έχει διαγνωστεί και δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση και γι'αυτό έχουν αυτή τη συμπεριφορά.
Με όλο το σεβασμό Fabinas νομίζω άλλο λέει η Shotgun. Ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε αν δεν έχουμε βρεθεί στην αντίστοιχη θέση. Όχι ότι αποτελεί παράδειγμα η δική της απόφαση.
Πήρε μία απόφαση χωρίς τα αποτελέσματα. Επειδή το αγαπούσε. Φυσικά, θα περιμένω να μου διευκρινήσει η ίδια, αλλά διαβάζοντας την, μου δόθηκε η εντύπωση ότι κρατώντας το θα ικανοποιούσε τη δική της ανάγκη να το φέρει στη ζωή, χωρίς να εκτιμήσει το γεγονός αν αυτό το παιδί, μεγαλώνοντας και αποκτώντας συνείδηση, θα ήταν ευτυχισμένο έχοντας το χ γενετικό προβλημα.Ίσως προβάλλω τις δικές μου απόψεις στην περίπτωσή της. Απλά θεωρω ότι πρέπει να συνυπολογίσουμε τις συνέπειες ενός γενετικού προβλήματος στη μετέπειτα ζωλη του παιδιού και στην αυτονομία του, περισσότερο από τα γνήσια συναισθήματα αγάπης γι' αυτό ή, χειρότερα, την ανάγκη των γονιών για παιδί.
Για την πρωτη περιπτωση που αναφερεις θεωρω πως ειναι καθαρα θεμα επιλογης των γονεων.Ειναι μια πολυ δυσκολη αποφαση και χρειαζεται μεγαλη ψυχικη δυναμη. Φυσικα μεσω της εξωσωματικης ειναι λιγοτερες οι πιθανοτητες οπως και με τον προγεννητικο ελεγχο να φερεις στον κοσμο ενα παιδι με καποια γενητικη παθηση. Αν με ρωτησεις προσωπικα οχι δεν θα μπορουσα να το κανω. Θα σκεφτομουν αν δεν ειμαι καλα εγω ποιος θα προσεξει το παιδι;Οικονομικα μπορω να αντεξω κατι τετοιο; Οταν μεγαλωσω ποιος θα το προσεχει; Θα βασανιστει και το ιδιο και αν ναι ποσο; Αν παμε στο εγωιστικο κομματι δεν θα επελεγα εκ των προτερων μια τοσο δυσκολη ζωη. Για το δευτερο σκελος της εξομολογησης σου θα ηταν λιγοτεροι αυτοι που θα μπορουσαν να κανουν παιδια με τη λογικη της καταλληλοτητας του περιβαλλον που μεγαλωσε εστω ο ενας γονιος. Αν ειναι κληρονομικη ασθενεια , που απο οτι καταλαβα δεν το γνωριζετε, προσωπικα δεν ξερω τι θα εκανα σε αυτη την περιπτωση. Ειναι λεπτα θεματα τα οποια συνηθως η επιστημη μπορει να απαντησει πως θα μπορουσε ενα παιδι να εξελιχθει καλυτερα με μια ψυχικη ισως ασθενεια. Αν ομως δεν ειναι ψυχολογικος παραγοντας αλλα αποτελεσμα χαρακτηρας και συμπεριφορας τοτε ειναι στην ευχερεια των γονεων να αλλαξει προς το καλυτερο αυτη η κατασταση. Αν δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα η ενα μικρο ποσο καλυτερα να γινουν καποιες συνεδριες ωστε να υπαρξει καποια διαγνωση . Φυσικα σε συνεννόηση με τον ειδικο αν μπορει να γινει κατι τετοιο σε ενα μικρο διαστημα και συμβουλες πως μπορουν να κινηθουν μονοι τους. Ισως να υπαρχει καποιος φορεας που θα μπορουσε να βοηθησει ειτε δωρεαν ειτε με ενα μικρο συμβολικο ποσο. Επισης, η απομονωση δεν ειναι καλη συμβουλος. Ισως αλλαγη σχολικου περιβαλλοντος; Ενω παραλληλα τα παιδια να ερθουν σε επαφη με αθληση και τεχνες; Ωστε να κοινωνικοποιηθουν και να εκτονωθουν με αλλο τροπο; Επισης τα ερεθισματα που δεχονται απο το οικογενειακο περιβαλλον οδηγησαν σε αυτη την κατασταση αρα θα πρεπει να διαμορφωθει ενα πιο ηρεμο περιβαλλον.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon