Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Σπάνιο να νιώθει κανείς έτσι για τη δουλειά του. Όμως γιατί δεν σε ανανέωσαν;;
...πάμε γι' άλλα βέβαια!
Τι βίτσιο είναι αυτό με τις δουλειές μερικοί?
λολ
Αυτό το έχω ακούσει πάλι και πάντα έδινα την ίδια απάντηση.
Η δουλειά είναι για να βγάζουμε λεφτά,ΟΧΙ για να περνάμε καλά και να νιώθουμε σαν το 2ο σπίτι. Ειδικά το τελευταίο το θεωρώ υπερβολικό όσο δεν πάει. Ίσα ίσα είμαστε αναλώσιμοι όπου και να δουλεύουμε (εξού και η μη ανανέωση της σύμβασης του φίλτατου).
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει προσωπική ζωή/κοινωνικοποίση εκτός δουλειάς. (Για χ ψ λόγους ίσως συμβαίνει αυτό, δεν κατακρίνω)
Επίσης, δεν υφίσταται πραγματική φιλίες με τους εργαζομένους, οπότε μόλις λήξει η βάρδια μας χεσμένους τους έχουμε και vice versa. Συνήθως συναντάς επαγγελματικό ανταγωνισμό και πισωμαχαιριές. (Ειδικά ανάμεσα στις γυναίκες). Σε σπάνιες περιπτώσεις -αν είσαι άνδρας - να βρεις κάποιον φίλο από κει που θα ταιριάξετε και εκτός δουλειάς.
Τι να πω, ίσως υπάρχουν εξαιρέσεις και το εργασιακό περιβάλλον έχει ωραίο κλίμα και έχει δημιουργηθεί ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ως εκεί όμως.
Αυτά.
-------------
@The_zoo_rep
@Alka
@27.11.2022 | 12:29
Το να βλέπεις παραπάνω ώρες τους συναδέλφους από την οικογένεια σου τότε γίνεται εσκεμμένα και παραμελείς τους δικούς σου ανθρώπους. (Εκτός να μιλάμε για την περίπτωση εργάτη που βαράει αναγκαστικά 12+ωρες βάρδιες σε σκληρές συνθήκες για να ταίσει τα παιδιά του, αλλά δεν νομίζω).
Αλίμονο αν ήθελα να έβλεπα παραπάνω την γκόμενα/γυναίκα μου πχ από τον/την τάδε συνάδελφο μου.
Αυτό με το άσχημο περιβάλλον είναι μάλλον το συνηθισμένο, όχι τα λεφτά που αναφέρεις. Ο περισσότερος κόσμος δουλεύει επειδή πρέπει, σε περιβάλλον πιθανός μη φιλικό/ιδανικό. Πολλά άτομα δουλεύουν σε τοξικό περιβάλλον διότι δεν έχουν βρει κάτι καλύτερο από θέμα λεφτών. Ο παράγοντας είναι ο μισθός κυρίως, όχι το αν θα γίνω φιλαράκι με τους συναδέλφους.
Συμφωνώ ότι ένα περιβάλλον φιλικό είναι ιδανικό , ΑΛΛΑ όχι να λέμε ότι είναι το 2ο σπίτι μας η δουλειά, υπερβολή τέρμα.
Σχετικά με τις φιλίες, όπως είπα και πριν, είναι πιθανό να υπάρξει φιλία (κυρίως μεταξύ ανδρών διότι οι γυναίκες τρώγονται), αλλά συνήθως δεν είναι τόσο δυνατή όσο πχ με κάποιον φίλο που τον ξέρεις από πριν. Και άλλο το φιλαράκι της δουλειάς, άλλο ο πραγματικός φίλος εκτός.
Εξάλλου τα άτομα στις δουλειές μας είναι πάνω κάτω τα ίδια και τα ίδια.
Ο ανταγωνισμός - κυρίω στις γυναίκες - στην δουλειά είναι στάνταρ, όποια το αρνείται λέει ψέματα.
Υ.Γ. 1) Όποιος λέει ότι χαίρεται που πηγαίνει στην δουλειά, ότι βλέπει τους συναδέλφους παραπάνω ώρες από την οικογένεια του και λοιπά κουλά σημαίνει το εξής :
Θέλει να καλύψει κάποια κενά στην προσωπική του ζωή στο θέμα κοινωνικοποίησης (δεν κατακρίνω) ή/και παίρνει σούπερ υψηλό μισθό. Ναι πιθανός σε κάποιες δουλειές να είναι δύσκολη η κοινωνικοποίηση εκτός λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά αυτό δεν αναιρεί τα παραπάνω.
Υ.Γ. 2) Η δουλειά δεν είναι ευλογία, αλλά ''σκλαβιά'', για την πλειοψηφία του κόσμου. Να δουλεύεις εσύ για να πλουτίζει η τάδε επιχείρηση/εταιρία. Για να μην αναφέρω τα λαμόγια αφεντικά και τους μισθούς της πείνας. Στην περίπτωση του φίλτατου ΔΕΝ του ανανέωσαν την σύμβαση δυστυχώς, διότι είναι αναλώσιμος, όπως όλοι μας άλλωστε.
Δεν το βλέπω απαισιόδοξα, αλλά ρεαλιστικά. Και φυσικά καλοπροαίρετα τα λέω αυτά..:)
Δεν συμφωνώ, πρέπει να νιώθουμε καλά στη δουλειά μας, είμαστε 8 ώρες/μέρα κάθε μέρα. Βλέπουμε τους συναδέλφους μας περισσότερο από την οικογένειά μας και από τους φίλους μας. Απιθανο το βρίσκω να μην δημιουργήσεις δεσμους. Έστω ότι αυτοί οι δεσμοί διακόπτονται μόλις φύγει κάποιος, δεν συμβαινρι το ίδιο και στην έξω ζωή μας? Φίλοι/γνωριμίες/σχεσεις έρχονται και φεύγουν. Επίσης η κοινωνικοποίηση εκτός δουλειας ειδικά όταν είσαι και κουρασμένος είναι περιορισμένη. Αλίμονο να πηγαίνεις και να σκέφτεσαι ότι θα σε πυροβολήσουν πισώπλατα ή να το κάνεις εσύ σε άλλους. Το ευχάριστο κλίμα παίζει μεγάλο ρόλο, οσα χρήματα και να παιρνει κάποιος,σε άσχημο περιβάλλον δεν έμεινε κανείς. Δεν ξέρω που δουλεύεις, αν δουλεύεις ή είσαι αφεντικό του εαυτού σου, και μιλάς έτσι, πάντως προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να αντιμετωπίσει σάπιες καταστάσεις και να μην έφυγε. Άλλοι έκατσαν 2 μήνες άλλοι 2 χρόνια όμως στις τοξικότητες δεν έκατσαν.
Πολυ απαισιοδοξη σταση. Κριμα
Dude είσαι λάθος, το να κάνεις μια δουλειά που σου αρεσει είναι ευλογία. Γενικά η δουλειά είναι ευλογια, ρώτα τις στρατιές ανέργων να σου πουν. Αλλά άμα είναι και η δουλειά των ονείρων σου, εντάξει έχεις πιάσει Τζακ ποτ.
Επίσης ούτε για τις φιλίες στον εργασιακό χώρο έχεις δίκιο. Ναι υπάρχει κουτσομπολιό και πισώπλατο μαχαιρώμα αλλά αν υποθέσουμε πως έχεις δέκα συναδέλφους, ε δεν μπορεί με έναν ή με δύο απ αυτούς τους δέκα να μην ταιριάξεις. Στατιστικά δεν στέκει, και σημαίνει πως εσύ έχεις κάποιο πρόβλημα στην σύνδεση σου με τους άλλους, μπορεί να είσαι καχύποπτος, μπορεί να δυσκολεύεσαι να ανοιχτέις, να συνάψεις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Για να μην παρεξηγηθω, δεν εννοώ εσένα ειδικά, απλά επειδή στο δικό σου σχόλιο απαντώ φαίνεται σα να το πρόσωπο ποιώ.
Ο επαγγελματικό χώρος, κατ εμέ είναι ο κατεξοχήν κατάλληλος χώρος για την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων, δεν εννοώ απαραίτητα για φιλίες ζωής γιατί αυτό είναι και θέμα τύχης, αλλά για να λες μια κουβέντα παραπάνω, να βγαίνεις και εκτός δουλειάς, να πηγαίνεις για καφέ κλπ, να έχεις κάποιον ή κάποιους δικούς ανθρώπους στην δουλειά, πολύ σημαντικό.
Παίζει ρόλο βεβαια και τι είδους δουλειά ειναι, για τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι πιο δυσκολο(αυτοί έχουν αλλά καλά βέβαια) αλλά για κάποιον υπάλληλο σε εταιρία με πολυάριθμο προσωπικό είναι πανεύκολο, αρκεί να είναι σχετικά ανοιχτό και εύκολο στην επικοινωνία άτομο.
Έτσι είναι αυτά, κάνουν τον κύκλο τους. Κράτα τις όμορφες αναμνήσεις και ξεκινά γρήγορα να ψάχνεις για δουλειά. :)
