22.3.2017 | 12:40
Το τελευταιο
διαστημα μου ειναι πολυ δυσκολο να κανω αισιοδοξες σκεψεις. Δε φευγει στιγμη απ το μυαλο μου, κλαιω συνεχεια και ιδιως τα βραδια ειναι τα πιο δυσκολα, οταν ξαπλωνω στα σκοταδια μεχρι να με παρει ο υπνος και βρισκομαι αντιμετωπη με τον εαυτο μου και τη ζωη μου. Μου λειπει αφορητα, μου λειπει καθε λεπτο, και δε μπορω να πιστεψω πως δε θα τον ξαναδω. Τις προαλλες, μετα απο πολλες σκοτεινες μερες, μου περασε στιγμιαια απο το μυαλο μια φωτεινη σκεψη, που για μια στιγμη με εκανε να νιωσω καλυτερα, να δω τα πραγματα αλλιως. Εκατσα και κατεγραψα τη σκεψη αυτη, ετσι ωστε να μπορω να τη ξαναδιαβαζω καθε φορα που νιωθω να πεφτω. Πολυ συχνα δηλαδη. Βοηθαει ομως, οντως. Μετα νιωθω λιγο καλυτερα. Γεμιζω λιγη δυναμη ακομα και αισιοδοξια οτι τιποτα δεν τελειωσε ακομα.
