ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νοιώθω λύπη...που έγιναν έτσι τα πράγματα. Φταίω, φταις, φταίνε, φταίΜε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν κάποτε να διορθωθούν, αλλά θέλω να ζητήσω συγνώμη για το δικό μου μερίδιο ευθύνης. Για το ότι δεν σου έδωσα την ευκαιρία όταν έπρεπε. Ομολογώ ότι πάντα κόμπλαρα μπροστά σ' αυτούς που θεωρούσα όμορφους γιατί συνήθως οι όμορφοι δεν κοιτούσαν εμένα. Είχα άδικο άραγε;Για το ότι παντρεύτηκα επειδή κουράστηκα να "ταξιδεύω" στον ωκεανό...ναι γιατί για μένα δεν ήταν απλά θάλασσα αλλά ωκεανός. Πάντα! Πάντα τα κύματα του έρωτα (εντάξει δεν ήταν και πολλά) ήταν θεόρατα και τα "λιμάνια" αφιλόξενα (λίγο η εντελώς) ή ακατάλληλα. Είχα ανάγκη μία ήρεμη αγκαλιά. Έναν όρμο. Για να προχωρήσω.Για το ότι τελικά υπέκυψα και επέτρεψα τα συναισθήματά μου να ελευθερωθούν. Αυτά που πιό πριν παραμέριζα, γιατί ήταν πια αργά, γιατί "είχα κάνει τις ΄επιλογές' μου".Τέλος, δεν θα ζητήσω συγνώμη που ανέλαβα τις ευθύνες μου. Γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να κοπεί η υποκειμενική κριτική. Άλλωστε έχω την αίσθηση ότι αυτό ήταν και το ζητούμενο από εμένα (να αναλάβω τις ευθύνες μου).καληνύχτα "Τίποτα"Μου