ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μάλλον τελικά πάνε εκεί και μόνο εκεί. Γιατί σε όλες τις υπόλοιπες καταστάσεις δεν πάνε πουθενά. Και μην αρχίσω στα επαγγελματικά που εκεί σίγουρα η καλοσύνες βλάπτουν σοβαρά το οικοσύστημα σου. Θα πιάσω τα διαπροσωπικά που απασχολούν και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που γραφεί εδώ. Όπως επίσης δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους της γυναικείας πλευράς, μιας και δεν είμαι μια από αυτές, αλλά φαντάζομαι ότι αντιμετωπίζουν τις ίδιες καταστάσεις. Όλες περιμένουν τον πρίγκιπα. Δεχτον και κατανοητό, διότι ο καθένας πρέπει να θέλει το καλύτερο για τον εαυτό του και σίγουρα πρέπει να έχουμε κάποια στάνταρτ στη ζωή μας. Αναζητούν λένε τον μιστερ ρομαντικ, τον άντρα της παλεας κοπής, που θα ανοίξει την πόρτα, θα ξέρει να μιλήσει άμα αρχίζει και ξεστομίζει κουβέντας, να είναι έξυπνος, καλλιεργημένος, να έχει χιούμορ κτλ κτλ κτλ κτλ… άλλες αναζητούν κάποιον πιο σκληρό, πιο κακό παιδι που λέμε. Επίσης δεχτον και έμορφων ,αλλά θα επικεντρωθώ στο πρώτο ταργκετ γκρουπ. Και γιατί αυτό. Διότι βλέπω μέσα από προσωπικές εμπειρίες, όχι μόνο μέσα από μένα ,διότι πες εγώ δεν μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου αντικειμενικά, ότι τελικά όσο πιο καγκουρας , κάφρος και ελεεινός είσαι, τόσο μεγαλύτερη πέραση έχεις στις γυναίκες. Όσο με λιγότερο σεβασμό τους φέρονται τόσο πιο πολύ κολανε. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ως ένα άτομο που σε άλλα πράγματα υπερτερεί τον γύρω του, ενώ σε άλλα υπάρχουν και καλύτεροι από εμένα και είμαι σίγουρος ότι αυτό ισχύει για τον καθένα από εμάς. Με θεωρώ ως ένα πολύ ενδιαφέρον πνευματικά άτομο, με αρκετά μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, αρκετά ρομαντικό, με ιδιαίτερο τύπο και σίγουρα αρκετά γλυκό στην εμφάνιση (μην ακούω γέλια, είναι σχόλια από τρίτους, αντικειμενικά άτομα προσκείμενα σε μένα :P), με τις ανασφάλειες του (βρείτε μου έναν που δεν έχει), τις καθημερινές του ανησυχίες, τα λάθη του, τα σωστά του κτλ κτλ κτλ… όμως κάθε φορά που προσπαθώ να πλησιάσω κάποια, που θεωρητικά και από δικες τους αναφορές στο κάτω κάτω ψάχνουν κάποιον σαν εμένα, καταλαβαίνω στην πορεία ότι τελικά ένα ξέρουν… ότι δεν ξέρουν τι θέλουν. Και σίγουρα δεν μπορούμε όλοι να αρέσουμε σε όλους. Όμως το θέμα είναι, όχι δεν τους άρεσα η όχι. Αλλά ότι τελικά η πλειοψηφία δεν ήξερε τι ήθελε… οκ ίσως να είναι τελικά η δικια μου λανθασμένη αντίληψη. Αλλά όταν εγώ, το ίδιο ακριβώς άτομο, με την ίδια ακριβώς εμφάνιση, άρχισα ως πείραμα, να συμπεριφέρομαι σε κάποιες χωρίς σεβασμό, χωρίς ευγένεια, να τις „φτύνω“, είδα με μεγάλη μου έκπληξη ανταπόκριση… Βέβαια δεν το συνέχισα γιατί δεν μου βγαίνει να συμπεριφέρομαι έτσι. απλά όμως εκεί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμία… η θα άλλαζα ποιος είμαι, αλλά μετά ίσως να μην με αναγνώριζα κάποια στιγμή, η θα έμενα όπως είμαι. Επιλέγω τελικά να μείνω όπως είμαι. Αυτή είναι η εξομολόγηση μου… ότι τελικά επιλέγω να μείνω όπως είμαι. Όση μοναξιά, όση πίκρα, όσο κόμπλεξ, όση περηφάνια ότι τέλος πάντων εμπεριέχει αυτό. Και φυσικά δεν ψάχνω την πριγκηπέσα μου, όντας όπως είπα ρομαντικό άτομο, αλλά τελικά περιμένοντας/αναζητώντας απλά μια κοπέλα που να αντέχει, ανέχεται την τρέλα μου. Τις ανασφάλειες μου. Τις παραξενιές μου. Τις σκέψεις μου. ΕΜΕΝΑ. Όσο και αν μου πάρει… μια… δυο ζωές; ας είναι, αλλά τουλάχιστον θα είμαι εγώ γιαυτην και αυτή για έμενα, χωρίς να προσποιούμαστε τους άλλους για να είμαστε μαζί.