ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέσα μας κατοικούν δαιμόνια… Πολλά από αυτά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ, άλλα πάλι όταν ξυπνούν κάνουν πολύ θόρυβο και διαταράσσουν τη επιφανειακή γαλήνη. Το τέρας που ζει εντός μου νόμιζα πως κοιμάται του καλού καιρού… Ξεχνώντας αγνοούσα την ύπαρξη του. Όταν κάποια στιγμή του πέταξα ένα κόκαλο ξυπνώντας το, άρχισε να μου απαντάει στις μέχρι τότε ρητορικές μου αναζητήσεις. Ένιωσα την ύπαρξη του τέρατος να καίει τα χλωρά μου κύτταρα. Τα ήδη καμένα μου τοπία δεν μπορεί να τα πειράξει και αυτό με καθησυχάζει διότι η μεγαλύτερη έκταση του εγκεφάλου μου, εκεί όπου εκρήγνυται η καρδιά, είναι ξοφλημένη. Μα κάθε φορά που ανεπαίσθητα το ακουμπάω με κάτι που θα πετάξω από τα έξω μου στην άβυσσο που ζει, αυτό ξυπνάει και ο ίσκιος του σκεπάζει όλη την έκταση… και βλέπω το φως. Σε τόσο σκοτάδι που συνηθίζει το βλέμμα, το φως σαν έρθει δημιουργεί πρίσματα που με ευφραίνουν και λοξοδρομώ μετά τραβώντας μια κίτρινη γραμμή όλο φως, τα διαλύω όλα …. έως ότου το νανουρίσω ξανά … αυτό το τέρας …και βυθιστώ στο σκοτάδι πάλι. Και αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, ή μάλλον έχει.