ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

18 χρονων κοπελα, σε υψηλοβαθμη σχολη, κατα γενικη ομολογια ομορφη, εξυπνη και ευχαριστη για παρεα. με φιλους, με ασχολιες, με χιουμορ και θετικοτητα.αυτο δειχνω πως ειμαι. και , ευτυχως ειμαι, εν μερει..εχω να ερωτευτω εναμιση χρονο. ποτε μου δεν ειχα μια σοβαρη, ουσιωδη σχεση με αγορι. μεχρι τωρα γινονταν ηλιθια νταλαβερια με ανωριμα αγορια, τα οποια με αφηναν ολο και πιο απογοητευμενη, κυριως για την ανικανοτητα μου να βρω καποιον που μου ταιριαζει πραγματικα..οσο, ομως, περνουσε ετσι ο καιρος, προσπαθουσα να μην το σκεφτομαι πολυ, ειχα αποφασισει να κοιταω μπροστα..και τωρα..μολις γνωρισα ενα αγορι που τολμαω να πω πως μου αρεσει.. και, οφειλω να πω πως τωρα συνειδητοποιω τι τερας εχω απογινει...τωρα συνειδητοποιω ποσο το ντυσιμο μου εχει χασει καθε ιχνος θηλυκοτητας, ποσο δισταζω να δωσω αξια στα αισθηματα μου και να προσπαθησω να διεκδικησω το αγορι αυτο.. μεχρι τωρα μου αρεσαν αγορια που πρωτα εδειχναν αυτα ενδιαφερον, λες και ακουσια απεφευγα να πληγωθω απο την απορριψη τους.. ειχα ξεχασει πως ειναι να σου αρεσει καποιος και να ενθουσιαζεσαι και μονο που σου λεει γεια..θελω τοσο πολυ να ζησω μια αμοιβαιων συναισθηματων σχεση..πραγματικα την χρειαζομαι.. δεν θελω να ειμαι τερας εσωτερικα....απλα το ενδεχομενο να μην γινει τιποτα με το παιδι αυτο ειναι πιθανοτατο..κ δν ξερω αν θ αντεξω παλι τα ιδια