Δεν σου αρέσει η καθημερινότητά σου, έχεις νεύρα, και δυστυχώς αυτό πάντα μεταδίδεται στον άλλον σε μία συγκατοίκηση, εξ ου και η γκρίνια που παίρνεις πίσω. Η σύντροφός σου δεν μπορεί να νιώσει ευτυχισμένη μαζί σου επειδή πρώτα απ' όλα εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτό σου. Και είναι λογικό, γιατί νιώθεις παγιδευμένος σε μία πραγματικότητα που δεν είναι για σένα, από τη δουλειά σου μέχρι τη συγκατοίκηση και μέχρι, απ' ότι κατάλαβα, και την κατοχή κατοικιδίου (που είναι από μόνο του τεράστια ευθύνη. Το πιο άσχημο είναι πως αντιλαμβάνεσαι και παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως θύμα των περιστάσεων: πρώτα απ' όλα, έφυγες από το μέρος καταγωγής σου όχι επειδή ήταν συνειδητή επιλογή να φύγεις, αλλά επειδή κατάλαβες ότι δεν πρόκειται ν' αποκτήσεις δουλειά κι ανεξαρτησία. Έπειτα, δεν ήθελες συγκατοίκηση, σε ανάγκασαν τα οικονομικά σου. Δεν σου αρέσει η δουλειά σου, αλλά αναγκάστηκες να την κάνεις γιατί δεν κατέχεις άλλες γνώσεις, ενώ χρειάζεσαι χρήματα άμεσα. Και τώρα ξανά, στη συγκατοίκηση νιώθεις θύμα της κακής διάθεσης της συντρόφου σου. Πρόσεξε, όμως, γιατί αυτή η ψυχολογία του θύματος ρισκάρει να σε κάνει να αμελήσεις να δεις τα λάθη σου και τις πιθανές λύσεις, μα αντ' αυτού θα ρίχνεις το φταίξιμο πάντα σε άλλους. Απλά και μόνο επειδή βρέθηκες σε καταστάσεις όπου έπαιρνες αποφάσεις με μισή καρδιά και οι οποίες σου φέρνουν μετάνοια τώρα, δεν μπορείς να αποποιείσαι τις ευθύνες σου και να κατηγορείς πάντα περιστάσεις και ανθρώπους για τη ζωή σου. Και αν τυχόν καταλήξεις ξανά στο χωριό σου, όπως λες, όλο και κάτι θα βρεθεί που θα σε δυσκολέψει. Και τότε τι; Θα βυθιστείς ξανά στη μιζέρια ψάχνοντας πάλι για το ποιος φταίει; Είναι εντάξει, πήρες αποφάσεις στο παρελθόν που δεν βγήκαν σε καλό. Πάρε την ευθύνη και βρες στρατηγικές για να βγεις από καταστάσεις που δεν σε ευχαριστούν. Άλλαξε νοοτροπία και ξεκίνησε να σκέφτεσαι σαν επιτυχημένος και όχι σαν αποτυχημένος. Συμφωνώ, πάντως, μαζί σου, ότι, τουλάχιστον γι' αυτήν την περίοδο, το καλύτερο είναι να μείνεις single για να τα βρεις με τον εαυτό σου και να καθορίσεις το μέλλον σου.
17.6.2019 | 11:35
Τέτοια ζωή να τη βράσω
Είμαι με μία κοπέλα ένα χρόνο μαζί.Συγκατοικούμε τους τελευταίους έξι μήνες και τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.Βασικά από οικονομική ανάγκη μείναμε μαζί επειδή μειώσανε τις ώρες στη δουλειά μου και τώρα πληρώνομαι τα μισά λεφτά και δε θέλω να γυρίσω στο χωριό μου.Δεν είχα ξανασυγκατοικήσει ποτέ και μάλλον δεν πρόκειται.Δουλεύω catering και σιχαίνομαι τη δουλειά μου αλλά αυτό μόνο ξέρω να κάνω.Τα πράγματα λοιπόν είναι δραματικά.Συνέχεια γκρίνια,συνέχεια πρόβλημα με τα πάντα,έχω βαρεθεί τα βγάζω το σκύλο βόλτα και να γίνομαι αποδέκτης των ψυχολογικών.Να φανταστείτε προτιμώ να πάω στη δουλειά που δε μου αρέσει παρά να κάθομαι σπίτι.Μετράω τις μέρες μέχρι να ξαναπάω στη δουλειά.Φαντάσου.Ας μην ήταν το οικονομικό και θα είχα φύγει καιρό τώρα.Αλλά όπως τη βλέπω τη φάση θα την κοπανήσω και θα δουλέψω με τον πατέρα μου στο κατσικοχώρι.Ούτε σχέσεις θέλω πια,ούτε συγκατοίκηση με κανέναν και καμία.Έχω χάσει τον εαυτό μου.Τέτοια ζωή να τη βράσω.
3
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [08.11.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-11-08/__LiFO_10%2B1_Previews4%20%281%29.jpg?h=748d7e9c&itok=zdgEe7VA)
