ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι Παρασκευές μου όταν ήμουν μικρή, ήταν πάντα γεμάτες. Βόλτες, φίλες, επισκέψεις σε σπίτια φίλων, ατέλειωτες συζητήσεις για τα αγόρια που μας άρεσαν και που ποτέ δεν θα είχα ελπίδα να αγγίξω. Στη μετάβαση της εφηβικής ηλικίας, μια κλίκα της τάξης με τα «in» κορίτσια, στράφηκε εναντίων μου, για άδικο, ύπουλο λόγο. Από τότε άλλαξα, σταμάτησα να χαμογελάω, πέρναγα τα διαλείμματα στην τουαλέτα του σχολείου για να μη βλέπουν τα άλλα παιδιά το πόσο μόνη είμαι. Στην τουαλέτα έτρωγα κρυφά και παρακαλούσα μια ανώτερη δύναμη να σταματήσει τον εφιάλτη που ζούσα. Σταμάτησα να είμαι κοινωνική. Ακόμα και σήμερα στα 24, δεν ξέρω πώς να προσεγγίσω τους ανθρώπους, τους φοβάμαι. Ειδικά με τα άτομα της ηλικίας μου αδυνατώ να έχω επικοινωνία κι είναι απογεύματα σαν κι αυτά, που θέλω να ξεχυθώ στους δρόμους με μια παρέα. Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί και μυρίζει όπως το χώμα, μετά τη βροχή.