Μέχρι την ηλικία των 18, ήμουν κι εγώ πολύ κλειστή κι εσωστρεφής. Μίλαγα μόνο σε όσους μου μιλούσαν και δεν έκανα ποτέ την κίνηση να προσεγγίσω κάποιον, γιατί φοβόμουν και αγχωνόμουν απίστευτα. Όταν πέρασα στη σχολή μου και βρέθηκα μεταξύ αγνώστων, έκανα την καρδιά μου πέτρα και μίλησα σε κάποια άτομα (ειδάλλως θα κατέληγα τελείως μόνη και απομονωμένη). Μάντεψε τί ανακάλυψα: μια χαμογελαστή καλημέρα και μια σχετική ερώτηση για να ανοίξεις κουβέντα (πχ. μπορώ να καθίσω; ή σε αυτή την αίθουσα έχουμε οικονομετρία;) κάνουν θαύματα! Περίμενα ξινισμένες μούρες και μισές κουβέντες (γιατί άραγε) και πήρα πίσω ευγένεια και χαμόγελα. Δε θα είναι όλοι έτσι, οι περισσότεροι όμως, θα το δεις, μαγεύονται από ένα εγκάρδιο χαμόγελο και έναν ευγενικό χαιρετισμό. 9 χρόνια μετά, πολλοί με χαρακτηρίζουν κοινωνικότατο άτομο κι εγώ γελάω από μέσα μου.Παρ' όλα αυτά, επικροτώ τη σκέψη να επισκεφθείς ψυχολόγο.Γενικά, μην ανησυχείς, είναι μέχρι να κάνεις την αρχή. Καλή τύχη ;)
24.2.2016 | 13:05
Θα ήθελα την άποψη σας
Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι πολύ αντικοινωνικο άτομο,εσωστρεφές που κλείνεται συνέχεια στον εαυτο του.Δεν έχω φίλους ,δεν έχω σχέση εξαιτίας αυτού. Είμαι 19 χρονών και με προβληματίζει πολύ, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Θα μου δημιουργεί πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό στον επαγγελματικο τομέα! Όταν βρίσκομαι μέσα σε κόσμο κομπλαρω η φωνή μου ,εάν βέβαια καταφέρω να αρθρωσω καμία λέξη , η στάση του σώματος μου,τα πάντα προδίδουν την αμηχανία μου!!Νιώθω τόσο άβολα δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ εκείνη την ώρα τι να πω, δεν βγαίνει λέξη από τον στόμα μου, βρίσκομαι σε συνήχηση. Νιώθω πως ότι κάνω και λέω είναι λάθος. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κοινωνική φοβία ,σύμπλεγμα κατωτερότητας ή τίποτα από τα δύο. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο... Αλλά νομίζω δεν ξέρω ακόμη... Αυτό είναι το θέμα... Αλλά από την άλλη δεν έχω να χάσω και τίποτα !!...
4
