ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν θα τα πω όσο πιο σύντομα γίνεται. Και οι δύο γύρω στα 20 σε κοινή παρέα χρόνια τώρα, από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα αισθάνθηκα πράγματα πρωτόγνωρα. Πότε δεν τα εξέφρασα γιατί δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ και είχα αρκετά θέματα να λύσω με τον εαυτό μου. Πλέον όμως μετά από 2 χρόνια μου έχει γίνει ανυπόφορο να προσποιουμαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα και θα ήθελα να του μιλήσω. Πραγματικά δεν σκέφτομαι το μετά, το μόνο που θέλω είναι να κάνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου και να τα βγάλω από μέσα μου. Εκείνος όμως έχει κοπέλα, γνωρίζω από συζητήσεις με κοινούς φίλους ότι αυτή η σχέση δεν τον ικανοποιεί και ότι δεν είναι ερωτευμένος. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν είναι σωστό απέναντι σε αυτήν την κοπέλα να του πω πως νιώθω, δεδομένου ότι έχουμε υπάρξει στην ίδια παρέα. Απλώς έχω προσπαθήσει πραγματικά να τον ξεχάσω αλλά δεν γίνεται. Βρισκόμαστε σε διαφορετικές πόλεις και περνάει καιρός μέχρι να τον δω, κάθε φορά πιστεύω ότι το έχω αφήσει πίσω μου και κάθε φορά που περνάμε λίγες ώρες μαζί συνειδητοποιώ ότι δεν κατάφερα τίποτα. Αυτό λοιπόν με κρατάει πίσω, χάνω ευκαιρίες με ανθρώπους που ίσως μπορούσαν να μου προσφέρουν πολλά, καλλιεργοντας την ελπίδα ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Αν εκφράσω αυτό που νιώθω ακόμα και αν με απορρίψει, δεν θα υπάρχει πια η ελπίδα ότι και εκείνος κάτι αισθάνεται, θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα πάω επιτέλους παρακάτω.