ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι οι νότες είναι αριθμοί που χορεύουν.Μου λείπουν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι,πολύ συγκεκριμένες στιγμές, πολύσυγκεκριμένα τοπία.Ξέρω πότε να αφήνω χέρια. Πότε έρχεταιεκείνη η ώρα που όλα είναι άλλα, διαφορετικά,όταν αρχίζουν να ανήκουν πια μόνο στηναφήγηση και ούτε καν στη μυθοπλασία.Κανένας εξωραισμός, κανένα χάδι. Ηαγαπημένη μου φράση είναι “Μέσα μας πρέπεινα αγαπιόμαστε; Εγώ τρέχω έξω μου τώρα” Είμαι σίγουρη ότι ο θάνατός μου θα προέλθειαπό υπερβολική δόση cult, δεν θα κρεμαστείποτέ στα περίπτερα και δεν θα εκδοθεί ποτέσε διακόσια περιορισμένα αντίτυπα.Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι πια ξένο.Ανακαλύπτω την ομορφιά σε τόσο ασήμανταπράγματα, αυτή είναι πάντα εκεί,αδιαμαρτύρητα περνούν οι μέρες σε στέκιαφίλων , έχω μεταλλαχθεί σε συναισθηματικόκάθαρμα μα ευχαριστώ για την αγάπη πουψιθυρίζει λόγια μέσα στ’αφτί μου όταν καμιάφορά μπερδεύομαι.Όταν μεγαλώσω δεν θα γίνω ποτέ προιόνεμπορεύσιμο, διαδήλωση ή αφίσα. Όλα στογρήγορο. Στο γρήγορο ο ήλιος. Η θάλασσα,τα βλέμματα, οι αγκαλιές, οι σιωπές. Τοαίσθημα ότι κι αν πέσεις, δεν σε νοιάζει που θαχτυπήσεις.Tribute στο εφήμερο. Αυτό το καλοκαίρι θαείναι ιδρωμένο με ανακατεμένα σεντόνια,άφιλτρα τσιγάρα, παγωμένα μοχίτο κι ένα φιλίστη ραχοκοκαλιά. Θέλω να είμαι εκεί. Κι αςχάσκω ολόκληρη.