3.11.2012 | 05:34
Αν θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που νιώθω...
Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους,γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε.Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί,σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της.Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε,γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν.Χώμα που γείραμε, άρπαξε την,φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την.ΚΙ ΕΣΥ ΗΛΙΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΕΣ ΓΥΜΝΗΠΑΡΕ,Α,ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΦΕΓΓΕΙΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥΣαράντα μαχαίρια να σε ματώνουνεΣαράντα γιατροί να μην σε σώνουνΣαράντα βουνά να ανέβει η μάνα σου,σαράντα ποτάμια να πηδήσειτα μισά μαλλιά της να μείνουν στα κλωνάρια.Σαράντα γιατρικά να σου φέρει και εσύ να λιώνειςσαράντα ποτήρια φαρμάκι να πίνεις κάθε αυγήσαράντα νύχτες να ψυχομαχάς και να μην παραδίνειςσαράντα αράχνες να σου 'φαίνουνε το σάβανοΣαράντα καρφιά να σου καρφώσουνε την κάσαΣαράντα πικρές φορές,τόσες να βγεί η πικρή ψυχή σουΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΒΑΛΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΓΗΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΥΟ ΧΩΜΑΕΓΩ ΝΑ ΓΙΝΩ Ο ΤΑΦΟΣ ΣΟΥΝΑ Σ'ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΑΙΩΝΙΑΤάσος Λειβαδίτης