ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από ενάμιση χρόνο που δεν είναι δικός μου και δεν είμαι δικιά του και τρεις μήνες μετά από μία νύχτα κλεμμένων στιγμών, που τα κορμιά μας θυμήθηκαν το ένα το άλλο, δίχως να ξαναβρεθούμε από τότε. Πίστευα πως έπειτα από τον πόνο, την πικρία και την αυτολύπηση που με βούτηξε, η ιδέα να τον ξαναδώ θα ήταν απαγορευτική. Δεν ξέρω τι προσδοκώ από τη νύχτα που θα τον δω ή γιατί ακόμα θέλω καλά καλά να πάω εκεί που θα είναι. Δεν μου λείπει ο ναρκισσισμός του ούτε η μιζέρια του. Μου λείπει το βλέμμα του και η φωνή του να μου ψιθυρίζει όσο μ' έχει αγκαλιά. Οι βόλτες στους δρόμους που μου έμαθε, τα τραγούδια που έπαιζαν στο αμάξι όσο οι παλάμες μας ήταν σφιγμένες και έξω άρχιζε να νυχτώνει. Για όσα με έκανε να νιώσω κι από τότε δεν έζησα με κανέναν άλλο. Θα πάω κι ας ξέρω πως οι στιγμές μας δεν χωράνε πια στη ζωή μας. Θα πάω μόνο για να θυμηθώ πόσα ξεχνάει η καρδιά μπροστά στα δυο του μάτια...