ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και θα συνέχιζα λέγονταςσυγγνώμη από σενα που δε σου δόθηκα 100%συγγνώμη κι απο σενα μανα που δεν έγινα/εκανα παντα αυτο που ηθελεςσυγγνώμη κι απο σενα μπαμπα που ωρες ωρες σε απογοτευω με τις επιπολαιότητεςσυγγνώμη κι απο σας φιλοι μου που καμια φορα γινομαι μαλακας. δεν το κανω σκόπιμα.συγγνώμη κι απο σενα μικρη μου αδερφη που σε εχω εκθεσει ορισμενες φορες. ξερεις πως η αγαπη μου για σενα ξεπερνα οτιδηποτε αλλο μπορει να με χαρακτηρισει.και θα συνεχιζα να απολογουμαι και να ζητω συγχωρεση απο ανθρωπους που ειτε πληγωσα, ειτε εφερα σε δυσκολη θεση, ειτε εκανα να αισθανθουν αβολα/αμηχανα και ουτω καθεξης, και καπου εκει θα τελειωνα, ξεροντας οτι αν μη τι αλλο, τα ειπα καπου, τα εβγαλα απο μεσα μου.μια απορια μονο. μικρη, ασημαντη.απο μενα ποιος θα ζητησει συγγνωμη που δεν εκανα και δεν εγινα ολα αυτα που φανταστηκα, με μονο και μονο για να ζητησω οσο λιγοτερες συγγνωμες γινεται;κλεινω λοιπον αυτην την εξομολογηση με μια μεγαλη συγγνωμη στον εαυτο μου, αυτον που τοσο κατηγορηθηκα οτι σκεφτομαι και μονο. συγγνωμη απο μενα σε μενα, για τα ψεμματα που μου ειπα, για τις επιθυμιες που κατεπνιξα, για τα οχι που μου ειπα. αληθινα συγγνωμη.ενας εγωιστης.