ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

MortMuarteDoodMorteTodDeathΘάνατοςΣε όποια γλώσσα και αν το πεις, όσες φορές και αν το επαναλάβεις, σε όσες ταινίες και αν δακρύσεις, σε όσα βιβλία και αν βουρκώσεις, αν δεν το ζήσεις γύρω σου, δίπλα σου, τότε δεν μπορείς να ξέρεις… Όταν μάθεις, θα εύχεσαι να μην είχες μάθει ποτέ. Θα εύχεσαι να είχες μείνει στην παράξενη χαρμολύπη μιας ρομαντικής ταινίας, όπου το κεντρικό ζευγάρι «φεύγει» αγκαλιασμένο ή ο - σχεδόν ανυπόφορα- γοητευτικός πρωταγωνιστής χάνει τη ζωή του, θέλοντας με αυτήν την πράξη αυτοθυσίας να σώσει την αγαπημένη του. Και κλαις. Και συγκινείσαι. Χτυπά το τηλέφωνο σου. Ποιος είναι; Η Ζωή, σκληρή και ανηλεής, τραγική και αναπόφευκτη. Ο Θάνατος. Ποιος πέθανε; Ίσως ο μπαμπάς σου, ίσως η γιαγιά σου, μπορεί ένας φίλος από τα παλιά. Τώρα τι; Πονάς; Φωνάζεις; Χάνεσαι; Ζεις ακόμα, ε; Είσαι ακόμα εδώ, είσαι από αυτούς που «έμειναν πίσω». Και αυτοί που «μένουν πίσω» παλεύουν με το τέρας της απώλειας. Άλλοι παλεύουν θαρραλέα, κάποιοι άλλοι «αφήνονται». Άλλοι, μετά από ένα εύλογο διάστημα , σκέφτονται αισιόδοξα, κάποιοι άλλοι δεν αντέχουν τη σκέψη ότι ο δικός τους άνθρωπος έχει φύγει ανεπιστρεπτί, έστω και ύστερα από καιρό. Και αναρωτιέσαι… Φεύγει ποτέ αυτός ο κόμπος στο λαιμό κάθε φορά που οι αναμνήσεις σε γεμίζουν; Παύουν ποτέ τα μάτια σου να πλημμυρίζουν δάκρυα κάθε φορά που τον σκέφτεσαι; Ποτέ. Ο χρόνος περνάει και μαζί του παίρνει λίγη από τη θλίψη σου, την απαλύνει, ρίχνει βάλσαμο στην ψυχή σου. Τα χρόνια όμως δε μπορούν να σου κλέψουν τη θύμηση αυτού του ανθρώπου και τα όσα ένιωθες κοντά του. Οι μνήμες και τα συναισθήματα αυτά είναι δικά σου, και ενώ, αρχικά, φαίνεται να σε βασανίζουν, μακροπρόθεσμα θα σε βοηθήσουν να αποδεχτείς ότι, πλέον, αυτός ο άνθρωπος θα ζει μέσα από αυτά ακριβώς που σε πρώτη φάση θα’ θελες να ξεχάσεις για να μην πονάς. Αρχίζεις να εξοικειώνεσαι, αρχίζεις να αποδέχεσαι, όχι όμως να ξεχνάς και να ξεπερνάς. Ορισμένοι λένε ότι μια τέτοια απώλεια δεν την ξεπερνάς ποτέ. Τους πιστεύω. Πώς να ξεχάσεις;Θα μου πεις και ποια είσαι εσύ που τα λες αυτά; Και τι ξέρεις εσύ; Ίσως ακούγομαι γελοία, μπορεί και να είμαι. Όμως το πρωί πρέπει να πάω σε μια κηδεία.Και δε μπορώ να κοιμηθώ.