ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 25 χρονών,με ζωή φυσιολογική για τα δεδομένα.Εδω μπαίνει αυτη η τυπισσα που με το που την είδα άλλαξαν ολα,παγιδεύτηκε το μυαλό μου,ξέρεις,σχέδια για το πως θα μασταν μαζι,πως θα ναι τα φιλία της,πως θα την κρατάω αγκαλιά,και αααλλα πολλα ονειρεμένα σκεφτομαι!Και οποτε τη βλέπω να μην της μιλάω να σκαλωνω,να "κοτεύω"!Ουτε μια κουβέντα δεν έχουμε ανταλλάξει εντωμεταξύ,τραγικό αλλα σ λέω δεν μπορω να εχω καμια αντίδραση οποτε τη βλέπω!Μουδιαζω.Και ειναι κ αυτο ρε γαμωτο θα γυρίσει να κοιτάξει εμένα;; Απο που κ ως που; Τι να με κάνει; Και ειναι κ το αλλο όμως αν δε δοκιμάσω να τη πλησίασω πως θα μάθω!Μου ρίχνω άκυρο μόνη για λογαριασμό της.Απελπισία σου λέει μετα.Και κάπου εδω η εξομολόγηση για μένα κλείνει! Ηθελα κάπου να το πω.καποιος να μ ακούσει.κλεινω με λόγια δικά της απο μια άποψη που είχε παραθέσει σε ένα περιοδικό!"Να αμφιβάλλεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος και αντιμέτωπη με τη βεβαιότητα της ταμπέλας.Να μην εμπιστεύεσαι καμιά προκατασκευασμένη απάντηση.Να εμπιστεύεσαι μόνο ερωτήσεις. Αυτές που, όπως λέει ο Αντρέ Μπρετόν, έχουν ως απάντηση τον άνθρωπο.Αν θες μια συγκεκριμένη απάντηση, ας είναι τουλάχιστον αυτή : ο άνθρωπος.Και ίσως έτσι –ως άνθρωποι- κάποια στιγμή συναντηθούμε.Και τι όμορφα που είναι, όταν μέσα από εντελώς ξεχωριστούς δρόμους, συναντιόμαστε αναπάντεχα…"Τα λέει ωραία δε μπορείς να πεις!!!!