ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αλλα δεν μπορω, ετσι θα τα γραψω εδω.σπουδαζω σε μια πολη μακρυα απο τη δικη μου, και φετος τελειωνει η φοιτητικη ζωη καθως τελειωσα τα προβλεπομενα ετη σπουδων μου.(φυσικα δε παιρνω ακομα πτυχιο)..ειμαι πολυ μπερδεμενη αυτο το διαστημα, εχω αναμεικτα συναισθηματα, αγχος για τα χρωστουμενα μαθηματα, αγωνια για το πως θα προσαρμοστω ξανα στο πατρικο μου σπιτι, λυπη για τη σχεση μου που θα ειναι πια απο αποσταση, και απογοητευση που δεν εκανα αληθινες και ισχυρες φιλιες, αν εξαιρεσεις 2 ατομα.γενικα γινεται πολεμος με τα συναισθηματα μου, δεν ξερω τι νιωθω και πως να το βαλω σε ταξη.μετανιωνω που δεν εκμεταλλευτηκα τα 4 χρονια σωστα, ωστε να μη χρωσταω τοσα μαθηματα.επισης αγαπω πολυ το συντροφο μου, αλλα φοβαμαι για την εξελιξη της σχεσης μας.επισης προβληματιζομαι πολυ για ενα παλιο απωθημενο μου.κρατησαμε φιλικη σχεση, αλλα τωρα που φευγω, κατα καποιο τροπο καταλαβαινω οτι εχει μεινει κατι ακομα μεσα μου, με τη μορφη του ανικανοποιητου.καταλαβαινω οτι πολλες φορες ζηλευα σχεσεις του χωρις να το συνειδητοποιω, γιατι ενιωθα φιλικα αισθηματα στην επιφανεια, και ειχα ξεχασει το οτιδηποτε ερωτικο πηγε να υπαρξει στην αρχη.δε μ αρεσει λοιπον που ακομα υπαρχουν μεσα μου ψυγματα αυτου του απωθημενου.κατα τα αλλα αγαπω πολυ το αγορι μου, και το νιωθω αυτο ειλικρινα.και παντα πιστευα πως οταν εισαι δοσμενος καπου, τελειωνει η ιστορια.εισαι μονο εκει.απωθημενα και κολληματα δεν υπαρχουν πια, τιποτα δε συγκρινεται μπροστα σ αυτο. και οντως ετσι νιωθω και ενιωθα, μεχρι να καταλαβω οτι πιανω τον εαυτο μου να κανει περιεργες σκεψεις.πως να βαλω τη σκεψη μου σε σειρα? πως να νιωσω καλα με ολα τα παραπανω που με πνιγουνε? πως να προσαρμοστω στα νεα μου δεδομενα?(συγγνωμη για το σεντονι)