Δύο βασικές παρατηρήσεις: Η πρώτη, μάλλον τα έχεις εξιδανικεύσει λίγο όλο αυτά, με λουλουδάκια, αστεράκια και κολοκυθάκια. Μία σχέση είναι προεχόντως καθημερινότητα και τριβή. Και εκεί δοκιμάζεται και η ένταση των συναισθημάτων. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το ότι είσαι άδικος: το έζησες, είδες ότι είναι κάτι όμορφο, απλά δεν είχε τόσο δυνατές βάσεις ώστε να είναι διαρκές και αμοιβαίο. Αυτό όμως δεν αποκλείει να βρεθεί κάτι με αυτά τα χαρακτηριστικά στο μέλλον.
4.1.2020 | 14:19
Θέλω μια άποψη.
Από μικρό παιδί είχα την πεποίθηση ότι για να είμαι ευτυχισμένος, έπρεπε να κάνω σχέση με μια γυναίκα που θα αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ήταν το μόνο που ήθελα από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Αυτό το παραμύθι ήμουν αρκετά τυχερός και το έζησα. Παρόλα αυτά δεν είχε αίσιο τέλος. Ξέρετε όμως τι εγινε; Μου γκρέμισε όλη μου την κοσμοθεωρία, δεν μπορεί να σε κάνει μια (καλη) σχέση ευτυχισμένο και το παραμύθι δεν υπάρχει. Είχα όμως τόσο βαθειά ριζωμένη αυτή τη πεποίθηση μέσα μου που τώρα νιώθω εντελώς χαμενος. Δεν έχω κάποιο στόχο η' επιθυμία. Δεν ξέρω τι μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο όταν αυτό που θεωρούσα σαν ιδανικό μια ολόκληρη ζωή δεν υπάρχει πλέον. Και Κάτι που παρατηρώ είναι ότι αφού δεν μπορώ να ζήσω το παραμύθι της αγάπης, έχασα κάθε διάθεση να κάνω ξανά κάποια σχέση. Δεν με καλύπτει το λιγότερο, το ημιτελές μου φαίνεται κοροϊδία.
6
