ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν αρκετά χρόνια, είχα μια σχέση με κάποιον που οι συνθήκες δεν βοήθησαν να είμαστε μαζί. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πραγματική μου καψούρα και όπως υποστήριζε και ο ίδιος το ίδιο υπήρξα κι εγώ για αυτόν. Η χημεία που είχαμε ήταν μοναδική. Χωρίσαμε χωρίς να έχει κάνει κάτι ο ένας στον άλλο και ενώ είχα δεχτεί από την πλευρά του πρόταση για επισημοποιηση (σας μιλω για μια απιστευτου παθους σχεση και αλληλεπιδραση). Οι εκάστοτε συνθήκες μας εμπόδισαν να προχωρήσει η σχέση μας και θεώρησε πως ειναι καλυτερο να το σταματησουμε οσο ηταν σχετικα νωρις. Μετά από λίγο καιρό με αναζήτησε ξανά ενώ έβγαινε ήδη με κάποια και δεν υπέκυψα, παρά το ότι ενώ έβγαινα κι εγώ με άλλο άτομο, εξακολουθούσα κατά βάθος να τον θέλω. Βρεθήκαμε μια φορά τυχαία στο δρόμο, μείναμε μαζί ένα τέταρτο, όπου δώσαμε μια τελευταία αγκαλιά και έφυγα, ενώ με φώναζε πίσω να γυρίσω. Ακόμη θυμάμαι πόσο έσφιξα την καρδιά μου για να μη γυρίσω. Σκεφτόμουν πόσο με πόνεσε όταν μου είπε να χωρίσουμε. Συνεχισε να με αναζητα, μεχρι που εκοψα καθε επαφη, αλλαξα αριθμο, εκλεισα προφιλ (fb), αλλαξα ΖΩΗ γενικα. Πάνε 9 χρόνια από τότε. Φυσικά και προχώρησα τη ζωή μου, ερωτεύτηκα ξανά, χώρισα, γνώρισα κόσμο, και εκεί κάπου γνώρισα την μεγάλη μου αγάπη,τον άνθρωπό μου τον οποιο παντρεύτηκα προπερσι, (δεν τιθεται ΠΟΥΘΕΝΑ καν θεμα συγκρισης με κανεναν πρωην, τον αντρα μου θα τον παντρευομουν ξανα και ξανα), και όλα έχουν καλώς.Εδώ και τρεις μήνες τα έφερε έτσι η τρελη η ζωή που έμαθα ότι ο πρώην ειναι με μια κοπέλα εδω και 4 χρόνια (μετα απο εμενα εκανε αλλες δυο σχεσεις κι αυτη η τριτη). Την κοπέλα αυτή λόγω δουλειάς τη βλέπω συχνά (είναι σε συνεργάτη που σχετίζεται με τη δική μου εργασία) και ζώντας στην επαρχία, είναι αναμενόμενο να μην μπορώ να αποφύγω να την βλέπω. Αυτη δεν ξερει καν ποια ειμαι, εγω ομως δεν αντεχω την παρουσια της. Μου έχει γίνει σχεδόν εμμονή. Ενώ δεν είχα facebook άνοιξα προφίλ για να δω ποια είναι και τι κάνει. Είδα φωτογραφίες της με τον πρώην μου και με πόνεσε πολύ. Το ήξερα πως θα είναι ψυχοφθόρο. Προσπάθησα να συνέλθω και έσβησα αμέσως το προφίλ και είπα ότι αυτά που κάνω είναι ηλιθιότητες. Έχω έναν υπέροχο άντρα, αγαπιόμαστε βαθιά και ουσιαστικά, δεν έχουμε πρόβλημα στη ζωή μας. Έρχονται όμως κάτι τέτοιες στιγμές που είναι λες και στις έχει στείλει ο διάολος να σε αναστατώσει. Απλά σας τα γράφω για να τα δω και η ίδια. Ντρεπομαι πολύ που έπεσα τόσο χαμηλά. Να κάτσω να αφιερώσω τόση ώρα για να χαζεύω ένα προφίλ. Να αισθανομαι θυμο, οργη, πονο, στενοχωρια για εκεινο το ''κατι'' που δεν ζησαμε μαζι. Να την βλεπω και να τη μισω. Και η κοπελα δεν μου φταιει πουθενα, θα μπορουσε να ειναι μια αγνωστη σαν αυτες που βλεπω ολη μερα στη δουλεια μου. Πως να μου φυγει αυτη η εμμονη απο μεσα μου; Εχετε βιωσει κατι αναλογο; Και το τονιζω, δεν θα ειχα ποτε σκοπο να προδωσω τον αντρα μου, ουτε λογος για κατι αναλογο. Απλα εχει κολλησει το μυαλο σε εκεινον αυτο το διαστημα και νιωθω τυψεις, τυψεις απεναντι στον υπεροχο ανθρωπο που ειναι η ζωη μου. Ειναι λες και με κυριευει κατι περιεργο, το οποιο ΔΕΝ θελω να με κυριευει. Σας μιλω ειλικρινα, με πονο μεσα απο την ψυχη μου, δεν θελω αλλο να πεφτω σε αυτο το τρυπακι. Με τρελαινει.Καθε σας γνωμη θα την εκτιμουσα. Σας ευχαριστω για το χρονο σας.