ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 18.Ποτε δεν ημουν αυτο που λεμε ''τερας κοινωνικοτητας''.Ειχα ομως παντα τις παρεες μου.Λιγα ατομα αλλα καλα.Πρωτη λυκειου ολα τελειωσαν.Η καλυτερη μου φιλη με παρατησε.Πονεσα πολυ.Δεν παραδεχτηκα ομως τιποτα.Οι αλλοι φυγανε για σπουδες..εγω εμεινα μονη μου.Κλειστηκα στο σπιτι.Δεν εβγαινα.Δεν γελουσα.Μονο διαβαζα.Δεν ηθελα να παραδεχτω οτι ειχα χασει.Η Δευτερα λυκειου περασε μοναχικα.Το ιδιο και η τριτη.Τωρα τα πραγματα φαινονται λιγο καλυτερα αλλα απο συνηθεια και φοβο περναω τις μερες μου,μονη,μεσα στο σπιτι,μπροστα απο μια οθονη υπολογιστη.Φοβαμαι να βγω.Η' μαλλον οχι..Κωλωνω να τα κλοτσησω ολα και να αρχισω απο την αρχη.Την εχω καταβρει με την γκρινια και αυτες τις αηδιες.Θελω σε καποιον να μιλησω αλλα φοβαμαι οτι θα φανω ακομη πιο παθετικ.Μου λειπει η φιλη μου.Μου λειπει η παλια μου ζωη.Μου λειπει το τραχταχτο,ειλικρινες γελιο μιας δεμμενης παρεας,τα inside jokes,τα παρατσουκλια.Θελω να βρω καποιον που να με καταλαβαινει.Θελω να βρω ενα φιλο.