Εντάξει ούτε κι εγώ έβαλα τα κλάματα. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις για πολέμους, καταστροφές κ έχουμε συνηθίσει. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως η εικόνα που βλέπουμε στην οθόνη δεν είναι μέρος ταινίας, αλλά συμβαίνει πράγματι σε συνανθρώπους μας.Προσωπικά δε μου λέει κάτι το αν θα δακρύσεις ή αν θα βάλεις τη γαλλική σημαία για προφίλ. Για μένα το θέμα είναι να μη γίνουμε απαθείς. Αυτό με φοβίζει κ ελπίζω να μην καταλήξω ποτέ έτσι. Μπορούμε να βοηθήσουμε την κοινωνία. πχ με ρούχα κ τρόφιμα στους μετανάστες. Με αγορές προιόντων της actionaid. Με μηνύματα που ενισχύουν το χαμόγελο του παιδιού. Με την αγορά του περιοδικού Σχεδία. Με εθελοντικές δράσεις.(γιατί τα παραπάνω που ανέφερα έχουν κάποιο κόστος) Αρκεί να έχουμε τη διάθεση κ να μην αδιαφορούμε. Δεν είμαστε μόνοι μας σ'αυτό τον κόσμο. Βολευόμαστε στη σκέψη 'εγώ θα σώσω τον κόσμο;' κ μένουμε άπραγοι.
21.11.2015 | 23:20
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής
Παιδιά εγώ δεν έκλαψα για τους Παριζιάνους.Δεν έκλαψα για τους πρόσφυγες που πνίγονται.Δεν κλαίω για τα παιδάκια στην Αφρική.Δεν θα κλάψω ούτε αν πεθάνει ο καφετζής απέναντι.Τα βλέπω, με ξενίζουν και με φοβίζουν και λυπάμαι που η ζωή είναι έτσι άδικη.Αλλά δεν νιώθω τίποτα.Όταν η ζωή γίνεται άδικη με μένα δεν περιμένω από κανέναν άγνωστο να κλάψει. Ούτε καν από γνωστό βασικά.Ο μόνος θάνατος που μπορεί να με πονέσει είναι ανθρώπων που βρίσκονται στην καθημερινότητα μου.Αλλιώς δεν νιώθω τίποτα.Δεν μου κόπηκε ποτέ η όρεξη στη σκέψη ότι κάποιος άλλος πεινάει.Δεν μου κοπηκε ποτέ ο ύπνος μια βροχερή νύχτα στη σκέψη ότι κάποιος είναι άστεγος.Κάθε μέρα κάνω τα ίδια πραγματα και αγχώνομαι για τα ίδια πράγματα.Σηκώνομαι, ζω τη ζωή που έχω να ζήσω και κοιμαμαι.Πράγματα που θα με κλονίσουν αφορούν ατομα του περιβάλλοντός μου.Τίποτα άλλο.Α και σήμερα άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί να γίνει πόλεμος και κάπως αγχώθηκα με το ενδεχόμενο.Αλλά βγήκα να κάνω αυτό που ήταν να κάνω.
2
