ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κάτι που με βασανίζει πολύ. Έχει περάσει ένας χρόνος περίπου από τότε που χωρίσαμε και ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Μπορεί να βγω για ποτό, να περάσω καλά και να φλερτάρω αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο στο παρελθόν. Θέλω να μην σκέφτομαι, όμως κοιμάμαι και ξυπνάω με εκείνον στις σκέψεις μου. Δεν ξέρω πως θα μου περάσει. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Έχω εθιστεί στο να κοιτάω το προφίλ του στο facebook (δεν είμαστε καν φίλοι πλέον). Μπαίνω και ξαναμπαίνω πολλές φορές μέσα στη μέρα, ακόμη κι όταν είμαι κάπου έξω, με την ελπίδα ότι θα δω μια φωτογραφία με μια άλλη και θα το πάρω απόφαση επιτέλους ότι έχουμε τελειώσει. Το ξέρω ότι έχουμε τελειώσει βασικά, απλά θέλω να δω ότι έχει προχωρήσει, ότι δεν υπάρχω γι'αυτόν, μήπως και καταφέρω να προχωρήσω κι εγώ. Δεν έχω κάνει σχέση, ούτε σεξ από τότε που χωρίσαμε, ίσως αν έκανα κάτι να τον ξεπερνούσα, δεν ξέρω. Όμως δεν μου βγαίνει, δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι με άλλον, ούτε να ξαναερωτευτώ. Αυτόν θέλω. Αυτόν φαντασιώνομαι, αυτός μου λείπει, αυτόν αγαπάω. Διαβάζω καμιά φορά παλιές μας συνομιλίες και βλέπω πράγματα που δεν τα είχα προσέξει τότε, με ειρωνευόταν πολλές φορές και νομίζω πως με κορόιδευε κι ενώ θυμώνω προσωρινά, μετά πάλι τα ξεχνάω και μου λείπει. Απορώ με τον εαυτό μου πως γίνεται να τον αγάπησα τόσο πολύ και να τυφλώθηκα έτσι σαν χαζοβιόλα. Το τραγικό είναι ότι τότε που ήμασταν μαζί δεν μου φαινόταν και τίποτα σπουδαίο σαν άνθρωπος, ούτε μπορώ να πω ότι ζήσαμε και απίστευτα ευτυχισμένες στιγμές. Κατά κάποιο τρόπο δεν τον εμπιστευόμουν, ούτε μπορούσα να είμαι 100% ο εαυτός μου μαζί του, όπως ήμουν σε όλες τις άλλες μου σχέσεις. Από την αρχή τον είδα σαν ένα καλό παιδί που έτρεχε μονίμως από πίσω μου χωρίς καν να με ξέρει. Μου φαινόταν τόσο ανόητη η συμπεριφορά του που αρχικά τον έβλεπα μόνο ως καβάτζα και αυτό ήταν μόνο για μένα στην αρχή. Μια καβάτζα. Που όταν χώρισα με έναν άλλο τα έπινα μαζί του, ενώ εκείνος φαινόταν τρελά ευτυχισμένος και μόνο που καθόταν δίπλα μου και δεν είχε ιδέα ότι πριν από λίγη ώρα ήμουν με άλλον. Και τελικά για χάρη του ένα χρόνο μετά ακόμη κλαίω. Το λες ίσως και θεία δίκη, γιατί πολλές μ*λακίες έχω κάνει γενικά, αλλά πότε επιτέλους περνάει; Πότε ξεχνάς επιτέλους και συνεχίζεις; Εκείνος μου είχε πει λίγες εβδομάδες αφότου χωρίσαμε ότι έχει προχωρήσει αλλά δεν μπόρεσα να το πιστέψω. Νομίζω ότι μου το είπε για να μην ελπίζω ότι θα τα ξαναβρούμε...Συγγνώμη για το κατεβατό. Απλά δεν είμαι καθόλου καλά αυτές τις μέρες και δεν μιλάω σε κανέναν για αυτά που νιώθω. Παριστάνω σε όλους ότι είμαι μια χαρά και ότι δεν τον θυμάμαι καν σχεδόν από τότε που χωρίσαμε. Μου λείπει πολύ και ώρες ώρες σκέφτομαι να του στείλω μήνυμα να του τα πω όλα αυτά, αλλά μάλλον θα κάνω ακόμη ένα λάθος αν του στείλω.