ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μένω σε επαρχιακή πόλη χωρίς επαγγελματικες προοπτικές.Θελω να φύγω.Καθε βραδυ κλαιω με λιγμους γιατι δεν αντεχω αλλο να ζω με τους γονεις μου.Αρρωσταινω συνεχεια. Πνίγομαι τόσα χρόνια στα ιδια.Εχω πτυχίο και μεταπτυχιακό(η πρακτική μου μένει) και δε θέλω μια ζωή να δουλεύω σε ταβερνα.Δε με ενοχλεί η ταβέρνα η το βενζινάδικο με ενοχλούν τα 300€.Ειμαι λίγο πριν τα 27...Δεν έχω πάρει ποτέ πάνω από 300€.Ομως δεν εχω κανέναν σε μεγάλες πόλεις.Θελω να πάω στη Θεσσαλονίκη, γιατί εκεί σπουδασα.Δε με νοιαζει να βρω δουλεια πανω στο αντικειμενο μου αλλα δεν μπορω αλλο πενταωρα για 300€ και αυτο οταν βρισκω δουλειά εδω.Ενσημα τιποτα... Πρόγραμματα του ΟΑΕΔ τίποτα.Βισμα δεν έχω...Πώς να πάω ομως χωρίς δουλειά,χωρίς γνωστούς,χωρίς έναν συγγενή να μείνω έως ότου βρω δουλειά.Μονο για λεωφορείο θέλω σχεδόν 100€.Συνεπως δεν μπορω να παω απλα για συνεντευξη η δοκιμαστικο.Δεν πεταω ετσι εκατο ευρω.Πως να πληρώσω και ξενοδοχεία έως ότου βρω δουλειά;Θα βρω; Και αν βρω θα μπορώ να ζω μόνη μου η θα χρειαστω συγκάτοικο;Τι να κάνω;Έχω στην άκρη 1000 ευρώ.Ομως τωρα δεν έχω δουλειά εδώ.Μου ειχαν πει καποιοι γονεις που είχαμε συνεργαστεί παλιά για μαθηματα από Σεπτέμβρη, όμως δε με κάλεσαν τελικα.Το έχω συνηθισει.Το 90% έτσι κανει.Με εχουν ξανακρεμασει στη μεση της σχολικής χρονιας.Τι να κανω; Να φύγω και όπου βγει;Να μείνω; Ο σύντροφός μου είναι εδώ,έχει μόνιμη δουλειά με καλές απολαβες.Εχει σπιτι στη Θεσσαλονικη που νοικιάζει ομως δε μου το δινει εως οτου βρω εργασια.Του ειπα πως αν δε βρω στον μηνα θα γυρισω,όμως μου λέει πως δε θα βάλει τα χεράκια του να βγάλει τα ματάκια του.Μου λέει πως δεν έχω ανάγκη να μη στεναχωριέμαι κτλ.Και εγώ αν έβγαζα 3000€ έτσι θα έλεγα. Όμως ξέρω πως στη ζωή μόνο τους εαυτούς μας έχουμε.Τις προαλλες ημουν χαλιά εκλαιγα και φωναζα.Νομιζω χτες καταλαβε κ αυτος τη σοβαροτητα.Ισως δεν κατανοουσε πως το εννοω οτι ειμσι χαλια ψυχολογικα.Και δεν είναι μόνο η δουλειά.Γενικά εδώ δεν υπάρχει τίποτα.Να πας σε μια διάλεξη,σε ένα θέατρο...Κάτι τεσπα.Αν είχα δουλειά ίσως δε με πειραζαν αυτα,όμως τώρα μου φταίνε όλα.Εχω κουραστεί. Νιώθω παγιδευμένη χωρίς πιθανότητα διαφυγής. 5 χρόνια εδώ και τι έκανα;Απλά τελείωσα τα αγγλικά μου ,κάτι σεμινάρια και το μεταπτυχιακο. Και αυτά γιατί πήραμε κάτι λεφτά από το κράτος που μας χρωστουσαν.Ουτε αμάξι έχω ούτε δουλειά σταθερη ούτε τίποτα. Και βλέπω συμφοιτητές μου με αμάξια,διακοπές,δικά τους σπίτια,εξωτερικά και ένα διαρκές χαμόγελο.Ουτε θυμάμαι από ποτέ έχω να γελάσω.Να γελάσω ειλικρινά. Δεν ξέρω τι να κάνω...Θέλω να κάνω και ένα άλλο μεγάλο σεμιναριο για προσωπική τέρψη κτλ.,απλά το θέλω,ασχετο με τις σπουδές μου, αλλά κ αυτό θέλει 1000€. Τι να κάνω;Κουράστηκα να κλαιω