ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 χρονων και ειλικρινα θελω να φυγω απο το πατρικο μου! Μενω μαζι με τους 2 μου γονεις και την αδερφη μου και γενικοτερα η κατασταση ειναι ανυποφορη. Η αδερφη μου ειναι κατα 2 χρονια μεγαλυτερη και γενικοτερα κανει μια αρκετα αστατη ζωη...Βγαινει διαρκως και πινει και γυρναει αργα, ενω εχει αγορι το οποιο ενοχλειται απο το γεγονος οτι δεν βαζει καποια ορια στον εαυτο της...Οι γονεις μου διαρκως της εκαναν παρατηρησεις και εγω τους θεωρουσα παραλογους, αφου πιστευτα οτι ετσι κανεις φοιτητικη ζωη. Οταν εγινα και εγω, ομως, φοιτητρια συνειδητοποιησα οτι δεν φερομουν ετσι...Μετα αρχισα να παιρνω το μερος των γονιων μου αρκετα συχνα στο κομματι τον εξοδων μιας και μοιραζομασταν το ιδιο δωματιο και οσο να'ναι με ενοχλουσε αρκετα ο τροπος ζωης της. Τωρα, οσο αφορα τη σχολη της, δεν παρακολουθει. Ειναι, πλεον, 5ο ετος και τωρα ξεκιναει να κανει καποια προσπαθεια και αυτη μικρη...Γενικοτερα, η μητερα μου υστεριαζει αρκετα, λες και την μισει ωρες ωρες.Για να συντομευω, επειδη εγιναν καποιες αλλαγες στα δωματια και πλεον μενω μονη μου σε ενα αλλο δωματιο, η αδερφη μου πιεζεται παρα πολυ απο τη μητερα μου. Την ξυπναει καθε μερα στις 11 για να παει σχολη και την κραζει αρκετα και για καποιο λογο νιωθω υπευθυνη...Επομενως, τα τελευταια χρονια νιωθω τρομερη πιεση και αρκετες τυψεις. Θελω σοβαρα να φυγω απο το σπιτι και να παω στο αγορι μου που σπουδαζει Θεσσαλονικη, αλλα εκεινος με παροτρυνει να συνεχισω τις σπουδες μου και να φυγω μετα...Αλλα οσο σκεφτομαι οτι θα τελειωσω το πολυ σε 5 χρονια, τρελαινομαι. Δεν ξερω ειλικρινα τι να κανω. Η μαμα υστεριαζει, ο μπαμπας ειναι με εν μερη λογικος, αλλα και αδιαφορος και εγω λυπαμαι παρα πολυ την κατασταση της αδερφης μου. Με ενοχλει και το γεγονος οτι το αγορι μου λειπει και οσο να'ναι ενα ατομο που με στηριζε αρκετα ειναι τοσα χιλιομετρα μακρυα..Δε θελω να καθομαι ουτε λεπτο στο σπιτι, πραγματικα. Εκανα πολλα χρονια υπομονη και πλεον δεν εχω αλλη.