ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον παντρεύτηκα πριν λίγα χρόνια, γιατί ήταν ο μόνος άνδρας που δεν με χώρισε και δεν μου έδωσε αφορμή να τον χωρίσω. Είχα κουραστεί από τον έρωτα. Ο άνδρας για τον οποίο είχα πάει και είχα έρθει στο παρελθόν, μου προσέφερε την αγάπη του, τον έρωτά του, μαγικές νύχτες και σπουδαίες στιγμές, ποτέ όμως δεν ήταν δίπλα μου. Ερωτευόμουν βλέπεις το άπιστο, το φευγάτο, τα απίθανο και το αλλόκοσμο. Έρωτας σαν βγαλμένος από ταινία, τόσο μυθιστορηματικός που θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες από στιγμιότυπα, γεμάτα πάθος, λόγια, αφιερώσεις, τραγούδια... κι όμως στο τέλος ποτέ κανείς μας δεν ήταν κανενός. Ο άνδρας μου όμως, με την ήρεμη δύναμή του, τα σίγουρα βήματά του στη ζωή, και η επιμονή του να είμαστε μαζί "σοβαρά" από την πρώτη μέρα, με κέρδισαν. Την σαμπόταρα στο έπακρο τη σχέση μου μαζί του, κι αυτός έμεινε δίπλα μου βράχος. Καλός και αξιοπρεπής, δίκαιος και γενναιόδωρος... με οδήγησε στην μεγάλη απόφαση, τον γάμο. Και πραγματικά το πίστεψα ότι θα στεκόμουν δίπλα του δυνατή και καθώς πρέπει. Και πραγματικά προσπαθώ να τηρώ τους τύπους και παλεύω να είμαι σωστή σύζυγος, όπως είναι αυτός στο ακέραιο. Και ζούμε, και πάμε ταξίδια, και δουλεύουμε, και κερδίζουμε και χρήματα, και λέμε είμαστε καλά. Νιώθω τυχερή, ποτέ όμως ευτυχισμένη. Ποτέ, ούτε για μια στιγμή, δεν ένιωσα και δεν θα νιώσω μαζί του όπως ένιωσα στην αγκαλιά του άλλου. Τότε που ένιωθα ευτυχισμένη να καίγομαι από επιθυμία για ένα του άγγιγμα, ένα "κι εγώ σ'αγαπώ, μη νομίζεις...". Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ξαφνικά τον συναντώ! Ναι, ξαφνικά συναντώ αυτόν που κατέληξα να τον αφήσω πρώτη εγώ, γιατί με σκότωνε λίγο λίγο η τοξική του αγάπη. Τον συναντώ και με κοιτά σαν να τον σκότωσα εγώ. Το κορμί του και το βλέμμα του φωνάζουν ότι θα έκανε τα πάντα για να με έχει πίσω. Τρέμει όταν αναφέρεται στις φωτογραφίες του γάμου μου που είδε κάπου τυχαία. "Τα κατάφεραν, σε πάντρεψαν..." μου είπε, αναφερόμενος στο συντηρητικό περιβάλλον μου. Έχει άδικο. Την απόφαση να παντρευτώ την πήρα μόνη μου. Και δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτός ήταν που όπλισε το χέρι μου για την αυτοκτονία αυτή. Αυτός και ο πόνος που μου προκαλούσε τόσα χρόνια με την επιμονή του να μην είμαστε ο ένας για τον άλλον, αλλά ποτέ συμβατικά μαζί. Κι όμως, μια συνάντηση μαζί του ήταν αρκετή για να δηλητηριαστούν τα πάντα. Είμαι ξανά ζωντανή νεκρή. Σκέφτομαι αυτόν, αναπνέω για αυτόν, θέλω μόνο αυτόν. Τον θέλω δίπλα μου, μέσα μου... άνευ όρων. Και θέλω να χωρίσω. Θέλω να χωρίσω αλλά ντρέπομαι. Γιατί να μην μπορώ να ελευθερωθώ από αυτό τον γάμο χωρίς αυτό να ενδιαφέρει κανέναν; Ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, ούτε γνωστούς. Αηδιάζω με τις μίζερες ζωές τους, τους φτύνω... αλλά πού θα βρω τη δύναμη να γίνω το κακό κορίτσι στα μάτια όλων; Ίσως κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι μέχρι και ο ίδιος μου ο άνδρας δεν θα στεναχωρηθεί αν τον αφήσω. Κατά βάθος, δεν μπορεί, το ξέρει και ο ίδιος ότι εμείς οι δύο είμαστε μαζί χωρίς να έχουμε ερωτευτεί ποτέ ο ένας τον άλλο. Είμαστε μαζί από σεβασμό, επειδή κοινωνικά ταιριάζουμε, κι επειδή ήμασταν μόνοι και διαθέσιμοι. Και αυτό το μοτίβο για αυτόν ίσως να λειτουργούσε για πάντα, εγώ όπως ασφυκτιώ. Θέλω ξανά να νιώσω. Θέλω ξανά να είμαι ελεύθερη. Και μόνη, ακόμα και μόνη... αλλά ελεύθερη να κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Δεν θέλω να μεγαλώσω! Δεν θέλω να κάνω σωστές επιλογές. Δεν θέλω να είμαι καθώς πρέπει. Δεν θέλω να είμαι άλλο παντρεμένη. Και τέλος, θα ήθελα να κάνω ένα παιδί επειδή είμαι ερωτευμένη, κι όχι επειδή έχει βρεθεί ο κατάλληλος πατέρας. Θέλω να μείνω έγκυος από αυτόν που τελειώνει μέσα μου και νιώθω ολόκληρη, αλλιώς καλύτερα ποτέ. Αυτά σκέφτομαι όλη μέρα, όλη νύχτα... και η ζωή κυλάει κι εγώ ξεμένω από χρόνο. Είμαι ήδη 35.