ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σάββατο βράδυ. Κλασσικά δεν έχω να πάω πουθενά, δεν με έχουν καλέσει πουθενά, αφού ουσιαστικά φίλους δεν έχω. Ντύθηκα σαν να πήγαινα σε πρώτο ραντεβού. Έκανα αυτό που ονομάζω βάψιμο για μένα, βάζοντας μόνο το αγαπημένο μου μπορντό κραγιόν. Έβαλα το άρωμα μου, πήρα την αγαπημένη μου τσάντα, έβαλα τις αγαπημένες μου γόβες και κάθισα σε μια καρέκλα μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου, παρατηρώντας τον εαυτό μου. Καθώς με παρατηρούσα, όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα μάτια μου, δεν άντεξα και βούρκωσα, έχοντας περάσει το ένα μου χέρι πάνω από το άλλο, σαν κάποιος να με αγκαλιάζει. Άφησα το σώμα μου ελεύθερο και έπεσα από την καρέκλα στο πάτωμα. Εκεί ένιωσα τα μαλλιά μου να βρέχονται από τα δάκρυα που έπεφταν κάθετα στο κεφάλι μου. Πόση κατάντια Θεέ μου, σκέφτηκα! Να θες να ξεχυθείς στους δρόμους, να φωνάζεις ,από απόγνωση, στον κόσμο «ΘΕΛΩ ΠΑΡΕΑ»! «ΘΕΛΩ ΠΑΡΕΑ»