ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η σχέση μου με χώρισε πάνω απο ενάμιση χρόνο. Όλα αυτό τον καιρό είχαμε αραιή επαφή κυρίως με δική μου πρωτοβουλία. Ποτέ δεν μου είπε τον λόγο ακριβώς, πιστεύω πως έπαψε να με θελει. Ο έρωτας είχε περάσει απο την πλευρά εκείνης, αν και επικαλέστηκε διαφορές, εγώ πιστεύω, πως δεν ήταν ερωτευμένη πια. Δυστυχώς ποτέ δεν την ρώτησα. Δεν με αγαπάς πια; δεν είσαι πια ερωτευμένη; φοβόμουν να ακούσω την απάντηση και δεν ρώτησα ποτέ. Ακόμα αγαπώ, ακόμα τη σκέφτομαι. Τους τελευταίους 2 μήνες δεν έχουμε επαφή. Βλέπω, αν δεν κάνω εγώ κίνηση, σιγή ασυρμάτου. Το ένστικτό μού λέει, πως με έχει ξεπεράσει, είναι πιθανό να είναι σε αλλη σχεση ή να μπαινει σε άλλη σχεση. Και όμως την τελευταία φορά που την είδα (πριν δύο μήνες) σαν να έπιασα στον αέρα και έναν ηλεκτρισμό. Δεν μπορώ να βγάλω όλο αυτό απο το μυαλό μου. Ήμασταν μαζί πάνω απο 5 χρόνια. Σκέφτομαι να μιλήσω για αυτά που νιώθω. Απο την άλλη δεν θέλω να της δώσω την ικανοποίηση πως μου λέει όχι άλλη μια φορά. Οταν με χώρισε έκανα κάποιες προσπάθειες επανασύνδεσης χωρίς επιτυχία. Η καρδιά μου λέει να ξαναπροσπαθήσω. Η λογική και ο εγωισμός μου λένε να μην δώσω ποτέ ξανά σημεία ζωής και να εξαφανιστώ. Δεν αντέχω άλλες απορρίψεις. Και ύστερα ειναι και μια άλλη φωνή μέσα μου, που μου λέει, αν δεν το κάνεις, αν δεν ανοίξεις τα χαρτιά σου. Αν δεν την ρωτήσεις ποτέ, με θέλεις ακόμα; Σκέφτεσαι ποτέ να ξαναείμαστε μαζί; Με σκέφτεσαι καθόλου; Θα με τρώει, όλη μου τη ζωή. Θα με στοιχειώσει για πάντα ρε παιδιά. Είμαι 35 και βρίσκομαι σε μεταίχμειο δεδομένου, πως μόλις τελειώνω ένα τρίτο μεταπτυχιακό και η ζωή μου παίζει να αλλάξει ριζικά. Μιλάω για άλλη δουλειά, αλλη πόλη, ενδεχομένως και άλλη χώρα. Μια καινούρια αρχή σε όλα. Μια καινούρια αρχή και φοβάμαι, πως θα με φάει αυτό το τί θα γινόταν αν.....Με τρομοκρατεί η σκέψη μετά απο 30 χρόνια να σκέφτομαι ακόμα τί θα γινόταν, αν την είχα τοτε ρωτήσει. Βοήθηστε, αν μπορείτε. Κάθε γνώμη καλοδεχούμενη.