ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Είμαι 29 χρονών, άνεργη και χωρίς σχέση. Για 2 χρόνια ζούσα στο εξωτερικό. Εκεί συνέχισα τις σπουδές μου και παράλληλα δούλευα για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Η ζωή μου ήταν δύσκολη εκεί καθώς δεν μου ταίριαξε η κουλτούρα του Βορρά, δέχτηκα πολύ ρατσισμό από τους ανθρώπους επειδή ήμουν Ελληνίδα κι επειδή δεν μιλούσα τη γλώσσα. Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να φύγω, να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και να γυρίσω στην Ελλάδα της κρίσης, γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες, νομίζοντας όμως ότι θα άλλαζε η διάθεσή μου αφού θα είχα τους γονείς μου και τις φίλες κοντά. Στην αρχή ήμουν αισιόδοξη ότι τα καλύτερα θα έρχονταν, όμως δεν ήρθαν ποτέ. Ενάμισι χρόνο τώρα έχω κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να βρω δουλειά σε Ελλάδα ή και εξωτερικό αλλά μάταια. Για τους Έλληνες εργοδότες είμαι μεγάλη και έχω πολλά προσόντα. Για τους ξένους φαίνομαι ως ένα μη έμπιστο άτομο αφού παραιτήθηκα από την εργασία μου και γύρισα στην ''ηλιόλουστη Ελλάδα για να κάνω ηλιοθεραπεία''- όπως λένε ειρωνικά, οπότε και δεν μου δίνεται η ευκαιρία να συνεχίσω στην επόμενη φάση των συνεντεύξεων. Τον τελευταίο καιρό νιώθω μεγάλη πίεση στο σπίτι. Σχεδόν καθημερινά τσακώνομαι με τους γονείς για το μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, αφού κοντεύω τα 30, είμαι άνεργη και χωρίς αγόρι. Οι συγγενείς ρωτούν συνέχεια για το τι κάνω, αν βρήκα δουλειά, για το πως είναι η ζωή μου αλλά κανείς δεν βοηθάει έμπρακτα. Νιώθω άχρηστη και ανίκανη. Βλέπω τις φίλες μου που δουλεύουν, έχουν φτιάξει οικογένεια ή συζούν ενώ εγώ ακόμα εξαρτώμαι από τους γονείς. Δυστυχώς οι έξοδοι είναι περιορισμένες μαζί τους και δεν έχω άλλες παρέες για να βγαίνω ώστε να γνωρίσω κάποιο αγόρι. Σίγουρα έχω φτάσει σε αυτό το σημείο από λάθος επιλογές, όμως με έχει πάρει από κάτω όλη αυτή η κατάσταση και δεν ξέρω πως να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου. Έχω απελπιστεί. Δεν αντέχω άλλες απορρίψεις, δεν αντέχω άλλο να είμαι μόνη.. Σας παρακαλώ θα ήθελα τις συμβουλές σας.