ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τόσο μοναχικά... Έφυγα για λίγες ημέρες να έρθω να δω τους γονείς μου και ανυπομονώ να ξαναφύγω αύριο γιατί, ειλικρινά, δεν αντέχω άλλο την γκρίνια και τους τσακωμούς για τόσο μικρά πράγματα τα οποία αντικρύζω.. Είμαι 31 και νιώθω πως είμαι το μόνο ανθρώπινο ον στην οικογένεια μου που σκέφεται καθαρά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξέρω πως θα γυρίσω σε ένα περιβάλλον, αστικό, που δεν με γεμίζει πια, αλλά τι να κάνω; Πίστευα πως στο οικογενειακό μου σπιτάκι, από το οποίο λείπω από τα 19 θα έβρισκα για λίγο ψυχική ηρεμία και γαλήνη αλλά φευ... το αντίθετο. Θέλω να φύγω, να μπω σε ένα αεροπλάνο να πάω σε ένα μακρινό μέρος και να μην ξέρει κανείς τίποτα, αλλά από την άλλη σκέφτομαι τους γονείς μου (αυτούς που με στεναχωρούν με την -η αλήθεια είναι οτι το κάνουν και άθελα τους- συμπεριφορά τους) και τι θα αρχίσουν να σκέφτονται και να αγωνιούν.Νιώθω τόσο μοναχικά και σε ένα απόλυτο αδιέξοδο. Πουθενά δεν μπορώ να ησυχάσω ψυχικά και δεν ξέρω τι να κάνω... Όλα είναι τόσο θλιμμένα γύρω μου. (Και όχι, δεν έχω να δίνω 5-10 ευρώ την βραδιά για να βγαίνω σε μια περίοδο που δανείζω εγώ τον μπαμπά μου λόγω δανείων και δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει με ΔΕΗ, Εφορία, κτλ. Δεν σπουδάζω ούτε πάω σχολείο για να με συντηρούν οι γονείς μου και να ξεπερνάω τα ψυχολογικά μου με βραδινές εξόδους που τις χρηματοδοτούν άλλοι).Θέλω να 'εξαφανιστώ', απλά :-(Μ.