ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πιστευω πως η αδερφή μου, ετων εικοσιτεσσαρων, πάσχει απο μια μορφη κατάθλιψης η οποία ξεκίνησε μετα τον χωρισμο της το περασμένο καλοκαίρι του 2018. Οσο περνάει ο καιρός ολο και χάνεται. Σαν να ταξιδεύει στο μυαλο της και να πέφτει συνεχως σε κενα. Είτε στο οικογενειακό τραπέζι, ειτε στο σαλονι, ειτε ειναι εξω με την παρέα χανεται. Σαν να σβήνει η θεληση της για επικοινωνια. Για να εξηγησω...Πριν λιγες μερες ειχε βγει με μια μεγαλη παρεα για φαγητο, οσο περναγε η ωρα η παρεα μεγάλωνε καθως ηθραν φίλοι φίλων στο τραπεζι και εκείνη, χωρις να μπορει να αντεξει τα ατομα που αλλες φορες δεν ήθελενα αποχωριστεί, σηκώθηκε και εφυγε. Εχθες την ακουσα στο υπνοδωμάτιο της να κλαιει, σημερα κοιταζε το ψυγειο σαν να περιμενει να της απαντησει. Δεν ξερω πως να βοηθησω, αν μπορω και πως να το διαχειριστώ. Εχουμε συζητησει την περιπτωση του να επισκεφτεί ψυχολογο αλλά η ιδια συνεχως βρισκει δικαιολογιες ή αλλες αφορμες για να μην κανονιστεί τελικα το ραντεβου. Οι λεξεις που ανταλλαζουμε πλεον μεσα στη μερα ολο και λιγοστεύουν, το ιδιο και η επιθυμια της για επικοινωνια με τους αλλους ανθρωπους. Αδυνατίζει και χάνεται. Αυτο ειναι το τωρινο μου αδιέξοδο. Μια κατάσταση που δεν ειναι δικη μου αλλα με αφορά. Μια ψυχολογία ξένη που προσδοκώ να βελτιωθεί και να επανέλθει στην προηγουμενη της κατασταση....