18.3.2015 | 15:43
Θυμάμαι μια φορά...
... στα γενέθλιά μου, είχα κανονίσει να βγω με την τότε κολλητή μου φίλη για ποτό. Εκείνη μάλλον είχε "ξεχάσει" ότι είχα γενέθλια οπότε με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "θα περάσουμε να σε πάρουμε με το αυτοκίνητο, θα βγούμε με την αδερφή μου και την παρέα της". Πάμε λοιπόν σε ένα μπαράκι με λάιβ μουσική - εκείνη τη μέρα εμφανιζόταν ένα συγκρότημα που ήταν κ ένας που γούσταρε μια φίλη της αδερφής της, τρέχα γύρευε δηλαδή. Το συγκρότημα τραγουδούσε ελληνικά, λαϊκά-ελαφρολαϊκά, που εμένα μου αρέσουν πολύ αλλά δεν άρεσαν στη φίλη μου.Ε ολόκληρο βράδυ είτε τα κορόιδευε είτε χόρευε με την αδερφή της, εμένα με είχε γραμμένη, με το ζόρι είχαμε ανταλλάξει τρεις κουβέντες, δεν ήξερα καμία απ΄τις άλλες κοπέλες (πέρα απ΄την αδερφή της) και εννοείται καμία δε μου έδινε και σημασία να πω δυο κουβέντες, όλο το βράδυ χόρευα μόνη μου και στο τέλος κατέληξα να χορεύω με τη σερβιτόρα γιατί η δική της συμπεριφορά ήταν μια χαρά σε σχέση με των άλλων.Θυμάμαι πόσο είχα στενοχωρηθεί που δεν είχα περάσει όμορφα στα γενέθλιά μου, που είχα νιώσει τόσο άσχημα, τόσο μόνη. Αυτό το περιστατικό βέβαια δεν ήταν η αφορμή (ούτε και η αιτία εδώ που τα λέμε)να κόψουμε επαφές με τη συγκριμένη κοπέλα αλλά όταν το θυμάμαι σκέφτομαι όλες τις φορές που δεν τα έχω χώσει εκεί που πρέπει, που δε με έχω υπερασπιστεί, που δεν έχω ξεχέσει ανθρώπους που μου φέρθηκαν άδικα.