ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι εκείνη τη πρώτη μέρα... Ήρθες, κάθησες και άρχισες να μονολογείς, η φωνή σου ήταν, το βλέμμα σου νομίζω, τα πάντα πάνω σου μάλλον, και κόλλησα. Και τα βατραχάκια που κυνηγούσα, θυμάσαι; "Τι τα πειράζεις τα κακόμοιρα, δε σου κάναν τίποτα!" Κι εκεί γυρνάω κι αρχίζω να τρέχω πίσω σου με το ξύλο που το είχε κατουρίσει το βατραχάκι. Με πιάνουν τα γέλοια κάθε φορά που το σκέφτομαι! Και λίγο μετά σε χτυπούσα με το μπουκάλι αφού επέμενες στις δικές σου απόψεις ενώ όλοι οι υπόλοιποι στη παρέα διαφωνούσαμε... Κι αντί να νευριάσεις, θυμάσαι τι έκανες; (Εννοείτε θυμάσαι, αφού δε ξεχνάς ποτέ τίποτα εσύ.) Με κοίταξες με αυτό το βλέμμα που σκοτώνει, και μ'ένα χαμόγελο, αχ, και ήρθες πιο κοντά μου, να σε χαϊδέψω. Την παιδική χαρά την θυμάσαι; Εκεί με φίλησες, και μας σταματούσα, για να σε ακόυσω να μιλάς... Δεν είχε σημασία τι έλεγες, το πως τα έλεγες ήταν που με τρέλαινε. Θυμάμαι την κάθε φορά που βγαίναμε, και μου μιλούσες, δε ξέρω πως να το περιγράψω... Την επόμενη μέρα, σ'αυτή την ίδια παιδική χαρά την θυμάσαι; Εκείνη τη μέρα εσύ σταμάτησες για να μιλήσεις, κι ήταν το πιο όμορφο πράγμα που μου χεις πει ποτέ. Σε ρώτησα τι έπαθες και μου απάντησες "πεταλόυδες".Και σιγά σιγά μιλούσες όλο και λιγότερο, μέχρι που σταμάτησες, θυμάσαι; Τώρα κάθε φορά που μιλάς θέλω να πάψεις, δε μου αρέσουν αυτά που λες, δεν έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με τότε... Τώρα τα λόγια σου πονάνε, οι λέξεις που λες είναι για να με διώξουν. Και κάθε φορά που μιλάς θέλω να σε αρπάξω να σε φιλήσω για να σταματήσεις κι εσύ με σπρώχνεις... Πάνε 14 μέρες που δε μ'έχεις φιλήσει, 14 μέρες που το προσπαθώ, όμως το μόνο που καταφέρνω είναι να σε ακούσω να μιλάς, θυμάσαι; "Θα το κάνουμε χειρότερο" μου είπες, κι εγώ περιμένω εκείνο το αποχαιρετιστήριο φιλί πριν φύγω οριστικά...