ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όσο πάω και χειροτερεύω, ε!? ναι ρε μ@λ@κισμενο έτσι είναι...κλαδεύω μόνη μου τη βεράντα με γάντια εργάτη και κλαδευτήρι ένα μέτρο και πάλι γεμίζει το δέρμα μου πληγές από τα αγκάθια! δεν είσαι εδώ! κανείς δεν είναι εδώ για να βοηθήσει. κι εκείνος που έφτιαξε ετούτη τη βεράντα πέθανε ξαφνικά και δεν ξέρω καν πως να τη φροντίζω. μόνη μου είμαι! μόνη μου τα έχω βγάλει πέρα τόσο καιρό κι εσύ ξεφτιλισμένε δεν μπορείς ούτε μια συζήτηση να κάνεις γιατί νιώθεις άβολα. ούτε ένα απλό νοιάξιμο για μένα που έλεγες ότι με ήθελες δίπλα σου! εύκολο να είμαστε καλοί όσο μας βολεύει, ε; αλλά αδιαφορείς τόσο καιρό, εξαφανίζεσαι, κρύβεσαι εκεί που έχεις βρει την ασφάλεια σου, δε δίνεις δεκάρα για μένα! η ζωή όμως είναι εκεί έξω! είναι το να παίρνεις ρίσκα και το να τρως τα μούτρα σου όταν ερωτεύεσαι κάποιον που ξαφνικά κάνει πίσω, είναι να μην έχεις δουλειά και παρόλα αυτά να προσπαθείς να απασχολείσαι, είναι να έχεις φτάσει τόσο χρονών και να έχεις βρει και χάσει ανθρώπους, μέσα σ' αυτούς και σένα, που προτίμησες την μοναξιά σου γιατί δεν ξέρεις πως να φερθείς σαν άνθρωπος! κι ύστερα φταίω εγώ έτσι δεν είναι;φταίω εγώ που έχω αισθήματα! που διεκδικώ μια άλλη συμπεριφορά! που παλεύω να κρατηθώ ζωντανή! που έχω επιθυμίες και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ! φταίω εγώ που ήθελα να ακούσω την ανάσα σου... ..........