ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από 2,5 χρόνια σχέσης όπου σου στάθηκα στα πάντα, στο πτυχίο, στην αρρώστια σου, στα καλά και στα άσχημα μου είπες ότι δεν νιώθεις πια έρωτα και ότι θες να μείνεις μόνος. Σου ζήτησα να προσπαθήσουμε και αρνήθηκες. Εντάξει, ηξερα οτι ειχαμε καποια προβληματα, οτι κλεινοσουν στον εαυτο σου.. ομως αυτο ηταν χαρακτηριστικο σου. Δεν πιστευα ποτε οτι θα εσβηνες ετσι απλα οσα ζησαμε, οσα εκανα για σενα.. πιστευα πως οπως εγω δεν σε αφησα οταν με ειχες αναγκη ετσι θα εκανες κι εσυ και πως θα γερνουσαμε μαζι. Ξερω, ισως ακουγομαι ηλιθια. Και τωρα, ενα μηνα μετα, αφου τις πρωτες 10 μερες σε επνιξα στα κλαματα, τα παρακαλια και τα αναφιλητα εσυ ποσταρεις ασταματητα στο φβ τις διακοπες σου με τους φιλους σου.. αληθεια, τι προσπαθεις να με κανεις να καταλαβω; οτι περνας καλα χωρις εμενα; ηταν προφανες απ το οτι με χωρισες. Γιατι απο εκει που εβαζες ενα ποστ καθε διμηνο κατεληξες να ποσταρεις καθε μερα; τοσο πολυ θες να με πληγωσεις; τι σου εχω κανει πια; σου σταθηκα οσο δεν θα σου στεκοταν κανεις, ετρεχα στα νοσοκομεια για να σου κανω παρεα καθε μερα.. γιατι η ζωη να ειναι τοσο αδικη; εχω χασει την εμπιστοσυνη μου στους ανθρωπους. Δεν ξερω αν θα ξαναγινω ποτε ευτυχισμενη. Δεν εχω εναν ανθρωπο να μ αγκαλιασει το βραδυ και ο πονος ειναι αφορητος. Ευχομαι καποτε να καταλαβεις ποσο αχαριστος υπηρξες. Μεχρι τοτε, εστω και αν δεν πρεπει, εστω και αν συνειδητοποιω ποσο καθικι εισαι εγω θα σ αγαπω. Δεν θα στο ξαναπω, μην ανησυχεις, δεν θα ξαναεπικοινωνησω. Απλα θα σ αγαπω σιωπηρα και θα κλαιω μεσα μου για το χρονο και την αγαπη που εδωσα και επεσαν στο κενο