ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν εχω ιδεα, για μενα αυτη η λεξη δεν σημαινει τιποτα. Εφυγε οταν ημουν 12 χρονων (τωρα ειμαι 26), 2 μηνες μετα η μαμα μου αρρωστησε. Πολλες χημειοθεραπειες, πολλα χειρουργεια, πολλα φαρμακα.Πριν 2 χρονια την εχασα και μου λειπει, μου λεπει απιστευτα. Για εκεινον? Καποτε ενιωθα θυμο, πλεον δε νιωθω τιποτα, απολυτως ΤΙΠΟΤΑ. ΟΚ. Εγω το ξεπερασα και μετα απο χρονια το ξαναζω, μεσω της θειας μου (αδερφη της μαμας μου), χωρισμενη με ενα παιδακι που τωρα θα γινει 8 χρονων. Παρολο που το εζησα, ακομα σημερα δε μπορω αν το καταλαβω.... Πως γινεται ενας πατερας να μην νοιαζεται για το παιδι του? Πως κοιμαται τα βραδια? Πως καθετε το μεσημερι να φαει, οταν ξερει οτι το παιδι του μπορει να μην εχει να φαει... Τι αν σας λεω.... ενα παιδι κουκλι, πανεξυπνο, πρωτος στο σχολειο, οι δασκαλες να δινουν συγχαρητηρια. Αφου και η θεια μου, μου λεει... δεν εχει παιδευτει να διαβασει το παιδι, μονος του. Το 'χει. Εγω? Οτι μπορω κανω, δινω οσα μπορω για να πληρωνει τα εξοοδα αφου ειναι ανεργη. Κι αυτη? Δικαστηρια, πολλα δικαστηρια... με δικηγορους που διοριζονται απο το κρατος. Και? Τα παιρνουν κι αυτοι. Δεν υπαρχει δικαιοσυνη. Γιατι αν υπηρχαν τα λεφτα, του επαιρνε και τα σωβρακα. Αλλα μεσα σε ολα αυτα την πληρωνει ενα παιδακι, που δεν φταιει σε τιποτα. ΠΑΤΕΡΑΣ. Κριμα, ποσο λυπαμαι.... ποσο....