ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.2.2014 | 21:49

Τι φταιει ?

Συνειδητοποιεις οτι ενα ατομο που ειχες τσεκαρει εδω και τεσσερα χρονια και που ποτε δεν ειχες την ευκαιρια να γνωρισεις ειναι στη σχολη σου. Οχι δεν ονειρευεσαι, οχι δεν σου κανουν πλακα, ειναι αυτος! Τον γνωριζεις και μεσα σε λιγες κι ολας μερες εχει δημιουργηθει μεταξυ σας οικειοτητα, υπαρχει κατι.Γνωριζεις οτι ειστε η μερα με την νυχτα : αυτος ο αντικειμενικα κουκλος, ο συνεσταλμενος, ο αθλητικος,ο ηρεμος, ο καλος φοιτητης, ο φαινομενικα "τελειος". Εσυ στην κοσμαρα σου, να διαφερεις απο τους υπολοιπους, η τρελαρα , με την ιδιαιτερη φυσιογνωμια, που γελαει, με το ανησυχο πνευμα, η "ατιθαση" απο τη φυση της. Κι ομως νιωθεις οτι κατι υπαρχει μεταξυ σας, και αισθανεσαι οτι τον εχεις εντυπωσιασει και οτι του εχεις κερδισει την προσοχη.Αυτος σε πειραζει, σχολιαζει αυτα που λες, σου δινει σημασια, σε κοιταει στα ματια.Ειναι δυσκολο να το πιστεψεις ομως γιατι αν και ομορφη, με το ιδιαιτερο δικο σου στυλ ποτε δεν ειχες κατακτησεις, ιδιως απο ατομα του τυπου του.Νομιζεις οτι ονειρευεσαι, καθως δεν περιμενες ποτε να υπαρχει σπιθα και ζεστη απο τον υπεροχο και μυστυριο τυπο που παντα ηθελες να γνωρισεις ! και ξαφνικα προσγειωνεσαι αποτομα, γιατι σημιουργειται αποσταση μεταξυ σας, χανεται η οικειοτητα και αυτος κραταει περιεργη και αποστασιοποιημενη σε σχεση με την αρχη σταση.Και η προσγειωση ειναι αποτομη γιατι ηταν η πρωτη φορα που πιστεψες οτι ισως να υπαρχει μια τοση δα περιπτωση να ερθεις κοντα με καποιον που σου αρεσει και που ειναι του στυλ του. Και εκει ερχεται η στιγμη που αναρωτιεσαι : Τι φταει ? Μηπως εκανα κατι εγω ? Μηπως ειχα υπερενθουσιαστει και τα εβλεπα οπως ηθελα? Μηπως τον εχω κομπλαρει και δεν ξερει πως να με προσεγγισει ? Μηπως τελικα διωχνω με τον τροπο μου τους αλλους, τους τρομαζω, οπως και παραδεχτηκε πανω στην πλακα μια μερα, και με τον τροπο μου τους δειχνω οτι ειμαι εγω και μονο εγω ? Αληθεια, μηπως η διαφορετικοτητα και η ανεξαρτησια που αποπνεω φταει ? Και το βασικο ερωτημα, μιας και αναφερομαι σε συγκεκριμενο ατομο : Πως θα γινουν τα πραγματα οπως ηταν , πως θα ερθουμε παλι κοντα ?
 
 
 
 
Scroll to top icon